Prolog

Rozdział został poprawiony :)

Betowała Nique Em.

~~~~~~~~~~~~

Charlotte Blue jechała samochodem do szpitala. Jej błękitne oczy były przekrwione i podkrążone od płaczu. Nieobcięte paznokcie ze zdenerwowania wbijała w udo, ale nie czuła bólu, ponieważ jej myśli były daleko stąd.

Dopiero co dowiedziała się, że jej dziadek, Daniel, trafił na oddział intensywnej terapii. Lekarze mówili, że nadal jest szansa na uratowanie go, ale dziewczyna czuła, że taki stan nie utrzyma się długo. Nie chciała w to wierzyć, chciała myśleć, że jest jeszcze nadzieja, ale uczucie, że to jest już koniec, wcale jej opuszczało.

Daniel był jej bardzo bliski, jego strata byłaby dla niej tragedią. Nie wyobrażała sobie życia bez ciepłej aury, którą wokół siebie roztaczał, bez promiennego uśmiechu, który posyłał wszystkim napotkanym ludziom. Nieobecnym wzrokiem wpatrywała się w zielone góry, których szczyty ginęły w gęstej mgle, w ciemne chmury, prędko przesuwające się po niebie, jakby przed czymś uciekające. Nie odzywała się do rodziców, siedzących na przednich fotelach.

Ich także przepełniały żal i rozpacz. Mama, Eva, córka Daniela, kobieta o przyjaznej urodzie, kasztanowych, kręconych włosach i czekoladowych oczach, tępo wpatrywała się w swoją dłoń i przygryzała wargę tak mocno, że powstała na niej mała ranka. Tata, Jack, musiał być bardziej przytomny, aby nie spowodować wypadku samochodowego. Ale i w jego przypadku widać było oznaki zmęczenia i rozgoryczenia. Oczy miał mniejsze niż normalnie, a jego zazwyczaj idealnie poukładane blond włosy, dzisiaj nieuczesane, opadały na ramiona.

Carla nawet nie zauważyła, kiedy zatrzymali się przed szpitalem, a tata za rękę wyciągnął ją z auta. Nie pamiętała, ile szli plątaniną białych korytarzy, nie potrafiłaby też wrócić tą samą drogą. Jej umysłem zawładnęła tylko jedna myśl ,,Dziadek nie może umrzeć”. Nie wiedziała, kiedy doszli pod salę, w której leżał Daniel, nie zauważyła nawet zapłakanej babci Elizy.

Otrząsnęła się dopiero, kiedy przekroczyła próg drzwi, a jej oczom ukazała się beztroska twarz dziadka. Patrzył na nią z uśmiechem na ustach, czego nie mogła zrozumieć. Może cieszył się, że przyszli go odwiedzić? Może nie chciał spędzać czasu samemu w szpitalu? Ale jak można być szczęśliwym, kiedy się umiera? Przecież on też musi czuć, że już nic mu nie pomoże...

Rozmowa jej rodziców, babci i dziadka docierała do jej umysłu w strzępach. Nie słuchała jej, w głowie miała zamęt spowodowany przeraźliwą rozpaczą i nadzwyczajnym zachowaniem dziadka. Nie mogła się nadziwić wesołym oczom dziadka, które w żadnym stopniu nie przypominały oczu umierających. Z książek wiedziała, że na ogół są spokojne, niekiedy widać w nich zmęczenie czasami ulgę, ale nigdy nie spotkała się z opisem oczu radosnych, przepełnionych energią.

Ktoś szturchnął ją w ramię.

– Dziadek chce z tobą zostać sam na sam. – Do jej umysłu wtargnął otrzeźwiający głos taty.

Charlotte rozejrzała się po pokoju. Mamy i babci już w nim nie było, a tata właśnie wychodził. Kiedy zatrzasnęły się za nim drzwi, swój wzrok ponownie przeniosła się na twarz dziadka.

– Umieram – powiedział z przerażającym spokojem.

Jeszcze przed chwilą udawało się powstrzymać wybuch płaczu, a po jej policzkach ciekły tylko samotne łzy, ale teraz nie potrafiła ich zatrzymać, a pod oczami pojawiły się słone, mokre smugi. Stała przy łóżku z opuszczonymi rękami, a od środka rozpierało ją poczucie bezradności. Bo co mogła zrobić?

– Chodź tutaj, kochanie – poprosił.

Gdy spełniła jego prośbę, z małej szafki wyciągnął czarną książeczkę i wcisnął ją dziewczynie w dłoń.

Blue przetarła oczy i kiedy jej wzrok się wyostrzył, otworzyła ją. Była zapisana ręcznie.

– Dostałem ją od samej Rowling – mówił coraz słabszym głosem. – To nie jest zwykła książka. Ma magiczną moc. Sama się o tym przekonasz. – Umilkł na chwilę. – Do widzenia, Carla.

Twarz Daniela znieruchomiała, a klatka piersiowa przestała się unosić. Charlotte wpatrywała się w ciało dziadka niewierzącym wzrokiem. Jeszcze przez chwilę do jej umysłu nie docierało, że dziadek umarł, nie wierzyła, że już nigdy nie pójdzie z nim na spacer, że nie poczyta z nią książki, że jej nie przytuli, że nie pobawią się razem w chowanego, że nie będą już nigdy razem żartować.

Dopiero kiedy spojrzała w jego puste oczy, w których nie tliły się już charakterystyczne dla niego, wesołe iskierki, uwierzyła, że to jest już koniec.

Ogarnięta rozpaczą z hukiem otworzyła drzwi. Przez łzy zobaczyła przytulonych rodziców i babcię. Popatrzyła na nich smutnym wzrokiem.

– Nie żyje – wyszeptała i prędko odbiegła korytarzem.

~~~~~~~~~~~~

Nie zatrzymywała się, póki nie dotarła do wąskiego, ciemnego korytarza, który wydawał się jej najlepszym miejscem do schowania przed światem. Miała szczęście, bo przez całą drogę nie natknęła się na ani jednego pracownika szpitala. Przykucnęła w kącie, kryjąc się w cieniu i trzęsącymi się dłońmi wyciągnęła książeczkę, którą dał jej dziadek. Otworzyła na pierwszej stronie i przeczytała tytuł: ,,Co działo się wcześniej?”. Zatopiła się w lekturze. Czytała kiedyś serię o Harrym Potterze, więc teraz mogła ze zdumieniem stwierdzić, że to historia jego taty.

Kiedy czytała ostatnie słowa pierwszego rozdziału: ,,Właśnie w tym momencie Tobias Potter uśmiechnął się pod nosem.", pomyślała, że tak bardzo chciałaby stąd zniknąć. Naraz ziemia pod jej stopami się zatrzęsła. Zamknęła oczy, a kiedy ponownie je otworzyła nie siedziała już w szpitalu. Leżała na podłodze pociągu z bagażami obok i listem do Hogwartu na kolanach. Podniosła wzrok i zobaczyła chłopców w jej wieku, obserwujących ją ze zdziwieniem. Zdała sobie sprawę, że to James Potter i Syriusz Black, bohaterowie z  jej książki.