Rozdział X + pół roku bloga

Na dole pół roku bloga i podziękowania :)

~~~~~~~~~~

            Pan Antoni przemierzał kręte korytarze spokojnym, acz stanowczym krokiem. Patrzył prosto przed siebie, ani razu nie oglądnąwszy się na boki, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, mimo że w gęstym powietrzu dało się wyczuć ciężką atmosferę zagrożenia. Sceneria także nie należała do tych przyjemnych. Postacie z obrazów, wiszących na ścianach, zwykle uśmiechnięte i wesoło pozdrawiające przechodniów, tym razem biegały między ramami obrazów, krzycząc, piszcząc i siejąc wokół siebie panikę.

            Prezes PWD jednak musiał być opanowany. Teraz priorytetem było odnalezienie Tobiasa i Agathy, aby poinformować ich o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Było to tym bardziej trudne, że nie znał drogi do ich pokoju, bo korytarze stale zmieniały swój układ, kiedy nikt nie widział, a jedyną osobą, która potrafiła się w tym rozeznać, pozostał Jonathan, aktualnie opiekujący się Obdarzonymi i ich przyjaciółmi.

            Budynek żyjący własnym życiem miał swoje zalety i wady. Z jednej strony było to świetne zabezpieczenie podczas ataków, a z drugiej pan Antoni dostawał wewnętrznego szału, próbując gdzieś trafić. Choćby w sytuacji takiej jak ta.

            Pomimo że z zewnątrz nie było tego widać, w środku umysłu pana Antoniego szalała prawdziwa burza. Mężczyzna błądził już od dobrych piętnastu minut, a gdzieś z przodu budynku Śmierciożercy wdzierali się do środka. Wiedział, że każda stracona sekunda może być fatalna w skutkach, każde opóźnienie może kosztować kogoś życie.

            Co prawda wysłał już wielu swoich ludzi, aby powstrzymali atak, ale w takich sytuacjach liczyła się każda osoba.

W końcu, po skręceniu w lewo przed prezesem PWD pojawiły się jasne drzwi z tabliczką, informującą, iż w tym pokoju mieszkają Agatha i Tobias. Najwyższy czas, pomyślał mężczyzna, zapukał i od razu otworzył drzwi.

Pokój państwa Potterów był jakby oderwany od rzeczywistości. Pogodna aura, którą roztaczała wokół siebie Agatha, nie pozwoliła dotrzeć tutaj ciężkiej atmosferze, wypełniającej korytarze. Panu Antoniemu od razu zrobiło się trochę przyjemniej, pomimo że zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa im grożącemu.

            – Zbierajcie się – powiedział całkowicie opanowanym głosem do Agathy i Tobiasa, którzy siedzieli na kanapie i wpatrywali się w niego z zaciekawieniem, odłożywszy książki na kolana. – Śmierciożercy odnaleźli naszą kwaterę i zaatakowali. Ktoś nas wydał. Idziemy walczyć.

            Od razu podnieśli się na nogi i wyciągnęli różdżki. W ogóle nie wyglądali, jakby jeszcze przed chwilą ich myśli krążyły tylko wokół bohaterów powieści, które czytali. Teraz na ich twarzach malowały się determinacja, pewność siebie, ale i lekkie zaniepokojenie.

            – Co z dziećmi? – spytała Agatha.

            – Jonathan wyprowadza ich z kamienicy. Nie możemy pozwolić, żeby walczyli, nie czas jeszcze na otwarcie portalu. Poza tym sami by sobie z tym nie poradzili.

            – W takim razie możemy iść. – Tobias podszedł do drzwi i otworzył je, aby Agatha mogła przez nie przejść.

            – Śpieszymy się – ponaglił go pan Antoni.

            – Na kulturę zawsze jest czas – wzruszył ramionami, po czym puścił się biegiem za Agathą, która już zdążyła się trochę oddalić.

~~~~~~~~~

            Od momentu, w którym opuściła ich Carla, minęło już trochę ponad godzinę. W tym czasie James i Syriusz zdążyli zagrać trzy partyjki w eksplodującego durnia, zjeść całą tackę ciastek czekoladowych, które wynieśli potajemnie z obiadu, dwa razy zniszczyć i naprawić manekina do ćwiczeń Pedro i zabrudzić kanapę, na której siedziały Lily i Scarlette, kisielem. Teraz znaleźli sobie bardzo zajmujące zajęcie, jakim było przeszkadzanie Remusowi i Terry’emu w zgłębianiu wiedzy o wyjątkowo groźnych klątwach.

            – Czy wy naprawdę nie macie nic ciekawszego do roboty? – spytał Lupin po pięciu minutach utrzymywania nerwów na wodzy.

            – Luniaczku, siedzimy w tym pokoju od jakichś dwóch godzin – odpowiedział James – i wszystkie ciekawe zajęcia się skończyły. Liczymy na to, że może wy sprawicie, że czas spędzony tutaj będzie ciekawszy i bardziej emocjonujący.

            – Jedyne, co mamy wam do zaproponowania, to lektura. – Obdarzony zgromił wzrokiem Pottera i Blacka i rzucił im książkę w zielonej oprawce.

Nie mieli jednak czasu jej obejrzeć, bo do pokoju jak burza wpadli Jonathan i Carla.

Syriusz nie pamiętał wszystkiego dokładnie. Musieli uciekać. Przez korytarze prowadził ich Jonathan. Pędzili w szaleńczym tempie, mijając obrazy i pokoje, których nikt oprócz staruszka nigdy w życiu nie widział.

Nie miał pojęcia dokąd biegną ani przed kim uciekają, a kiedy przepchnąwszy się przez przyjaciół, dostał się do Carli, aby rozwiać swoje wątpliwości, dziewczyna wzruszyła tylko ramionami i pokręciła głową, dając mu do zrozumienia, że wie równie mało co on.

W pewnym momencie, kiedy minęli schody prowadzące w dół, w korytarzu zaczęło się robić ciemno, tak że Black ledwo co widział Jamesa biegnącego przed nim. Domyślił się, że musieli zejść do jakiejś piwnicy, bo nie było tutaj żadnych okien.

Biegli jeszcze dobre dziesięć minut. Ich tempo znacznie zmalało, wszyscy się już zmęczyli, a po początkowej energii nie było śladu. Syriusz zaczął zastanawiać się, jak to jest możliwe, że ta kamienica pomieściła w sobie aż tyle korytarzy, schodów i pięter. W końcu stanęli przed mahoniowymi drzwiami, do których trzeba było dotrzeć po stromych schodach.

Kiedy Jonathan otworzył je, oślepiło ich światło dzienne. Okazało się, że było to tylne wyjście z budynku. Przekroczywszy próg, znaleźli się na rogu dość szerokiej ulicy. Po jej drugiej stronie znajdował się park, do którego pośpieszani wołaniami Jonathana od razu się udali.

Biegli jak najszybciej, byle tylko oddalić się od kamienicy. Tylko po co? Przed kim uciekali? Czy ktoś ich zaatakował? Voldemort? Śmierciożercy?

Zatrzymali się dopiero, kiedy minęli zakochaną parę, siedzącą na ławeczce, tak beztroską i nieświadomą niebezpieczeństwa, które czaiło się całkiem niedaleko, po drugiej stronie kamienicy.

            – Zatrzymamy się teraz na chwilę. Zaatakowali nas… – mówił Jonathan. – Odpocznijcie… Chcą was porwać… Musimy uciekać… Na którym roku jesteście? Ostatnim? Nie? Piątym? Zaatakowali… Czyli nie potraficie się teleportować? Pewnie już wdarli się do środka, ale korytarze… Tak, nie przejdą tamtędy tak łatwo…

            – Kto?! – przerwał mu Syriusz, który już miał całkowicie dość ciągłej niepewności. – Kto nas zaatakował?! Kto chce nas porwać?! Voldemort?!

            – Oczywiście, że on... – Jonathan spojrzał na niego, jakby był ograniczony umysłowo. – Śmierciożercy, Voldemort. Są bardzo niebezpieczni… Bardzo… – Jego głos zamienił się w cichy pomruk, którego już nikt nie słyszał.

            Dopiero teraz , kiedy jego myśli już nie zajmował powód ucieczki, miał czas, żeby spojrzeć na swoich przyjaciół. Na twarzach wszystkich malowało się niemałe przerażenie, wywołane słowami Jonathana. James stał przy Lily i obejmował ją ramieniem, chcąc dodać jej otuchy. Scarlette, Pedro, Remus i Terry usiedli pod drzewem i zmęczeni oparli się o nie plecami. Carla natomiast siedziała sama na ławce. Ale w przeciwieństwie do innych w jej oczach można było się doszukać nie tylko przerażenia. Syriusz zobaczył w nich także poczucie winy.

            Podszedł do Carli, chcąc z nią o tym porozmawiać.

            – Co się stało? – spytał, przysiadając się do niej.

            Dziewczyna spojrzała na niego smutno. Dopiero teraz Black zauważył,  że jej oczy są zaszklone od łez.

            – Nie powinnam was w to wciągać – szepnęła. – Nie powinnam was narażać na takie niebezpieczeństwo. Nie powinniście przychodzić tutaj ze mną.

            – Co ty wygadujesz? – Syriusz był naprawdę zdumiony. – Przecież wiesz, że nie zostawilibyśmy cię w potrzebie. Na pewno nikt z nas nie żałuje, że dołączył do PWD. Ani ja, ani James, ani Remus, ani Lily. Bo czego nie robi się dla przyjaciół? – powiedział spokojnie. Naprawdę nie chciał, aby Carla się martwiła takimi rzeczami. Przecież to nie była jej wina, a teraz dodatkowo dziewczyna powinna zachować jasność umysłu.

            – Naprawdę? – Carla spojrzała na niego z nadzieją.

            – Naprawdę. – Uśmiechnął się i objął dziewczynę ramieniem.

            – No, koniec odpoczynku! Idziemy dalej! – zarządził Jonathan i od razu wstał z miejsca i robiąc bardzo duże kroki, ruszył przed siebie.

            Ale reszta nawet nie zdążyła się podnieść, bo osiem ptaków, w tym jeden czarny kruk, które właśnie wylądowało przed nimi, w mgnieniu oka zamieniło się w Śmierciożerców.

– I tu was mamy – powiedziała, uśmiechając się z chorą przyjemnością, kobieta o czarnych jak smoła włosach.

~~~~~~~~~~

Jeszcze przez pięć minut błądzili korytarzami, zanim udało im się trafić w miejsce bitwy. Czarodzieje z PWD już od dłuższego czasu walczyli ze Śmierciożercami, o czym świadczyła ilość szkód i zniszczeń oraz liczba martwych ciał, leżących pod ścianami. Pan Antoni z przerażeniem stwierdził, że wiele umarłych należało do jego ludzi.

Starając się jednak o tym nie myśleć, od razu rzucił się w wir walki. Zanim ktokolwiek zdążył go zauważyć, unieszkodliwił trzech Śmierciożerców, niebyt honorowo trafiając ich zaklęciami w plecy.

W takiej bitwie jednak nie chodziło o szlachetność i honor. Tutaj liczyła się tylko walka o przeżycie. Tutaj wszystkie ruchy były dozwolone.

W pyle unoszącym się w pokoju, dostrzegł Briana Rasuna, Alana Rota i Thomasa Coltiera, nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią. Gdzieś po jego prawej stronie walczyli także Agatha z Tobiasem, stojąc do siebie plecami i ochraniając się nawzajem.

W pewnym momencie ledwo uchylił się przed czerwonym strumieniem światła, wycelowanym idealnie w jego głowę. W stronę pana Antoniego już biegł wysoki Śmierciożerca, który rzucał w niego zaklęcia z zadziwiającą szybkością.

Pan Antoni robił uniki, zasłaniał się tarczami, czasami udawało mu się nawet rzucić jakąś klątwę, ale przeciwnik znacznie przewyższał go umiejętnościami. Nie miałby po prostu z nim szans, choćby dwoił się i troił, aby wygrać tę walkę. Na szczęście na wynik wpływają nie tylko zdolności walczących, a także czynniki zewnętrzne, takie jak szczątki obrazu, leżącego pod ścianą, o które Śmierciożerca niefortunnie się potknął. Wtedy pan Antoni już nie musiał się wysilać, aby pokonać mężczyznę.

Naraz w jego uchu znikąd rozbrzmiał opanowany głos:

– Obdarzeni są bezpieczni?

– Na Merlina, Rasun! Nie strasz mnie tak! Są za kamienicą, nie ma się czego bać – odpowiedział, rzuciwszy jeszcze parę zaklęć w jakiegoś czarnowłosego mężczyznę.

Nie mógł jednak wiedzieć, że pomimo hałasu, wywołanego przez odgłosy walki, Teria usłyszała ich bardzo wyraźnie i już zbierała małą grupę Śmierciożerców, aby wyruszyć na poszukiwania Obdarzonych.

~~~~~~~~~~

            Peter Pettigrew czuł się naprawdę fatalnie. Był zmęczony, miał katar, co chwilę kaszlał, a do tego męczyło go poczucie winy. Co więc robił na minus dziesięciu stopniach, kiedy powinien leżeć w łóżku? Wracał ze sklepu spożywczego, do którego wysłała go mama, twierdząc, że krótki spacer po świeżym powietrzu bardzo dobrze mu zrobi.

Szedł powolnym krokiem, ciągnąc reklamówkę z zakupami po chodniku. Zapewne zaraz się porwie, pomyślał, ale nie przejął się tym zbytnio, ponieważ w kieszeni miał zapasową. Poza tym nie chciało mu się jej podnosić.

Zgodnie z przewidywaniami, po chwili usłyszał cichy trzask, a kiedy odwrócił się w stronę źródła dźwięku, okazało się, że zakupy leżą wysypane na ziemi. Głośno wzdychając, powoli zaczął wrzucać je do nowej reklamówki. Teraz będzie musiał już je normalnie nieść, bo trzeciej już nie posiadał.

Skończywszy nudną pracę, która przyprawiła go jedynie o zmarznięte dłonie, ponownie ruszył w stronę domu. Na szczęście jego cel znajdował się już bardzo blisko, więc po pięciu minutach ściągał kurtkę, grzejąc się w ciepłym korytarzu.

            Kiedy odłożył czapkę na półkę, zdał sobie sprawę, że w domu panuje dziwna cisza. Nikt go nie przywitał po powrocie, nie było słychać odgłosów normalnie wydawanych przez mamę, krzątającą się w kuchni, z salonu nie dobiegał sympatyczny głos taty. Dziwne, pomyślał Peter.

            Starając się zachowywać bardzo cicho, Peter wszedł do kuchni. Bał się tego, co może go dalej spotkać. W tych czasach nie było bezpiecznie, nie wiadomo, co kryło się za dziwną ciszą, panującą w domu. Pettigrew nie miał dobrych przeczuć.

            W kuchni nie zastał nikogo, więc niepewnie skierował się w stronę swojego pokoju, uprzednio mijając opustoszały salon. Jego ręce trzęsły się, kiedy wyciągał z kieszeni różdżkę. Dopiero teraz o tym pomyślał, wcześniej nie przyszło mu do głowy, żeby przygotować się na ewentualny atak.

            Powoli uchylił drzwi, tylko żeby zobaczyć straszliwy bałagan. Cała zawartość szafek leżała porozrzucana na ziemi, pościel i materac zostały rozdarte na kawałki, a biurko roztrzaskane. W pokoju jednak nie było żywej duszy. Śmierciożercy pewnie znaleźli to, czego szukali. Bo do tego,  że to oni włamali się mu do domu, nie miał wątpliwości.

            Peter szybko podbiegł do komody i energicznie wysunął szufladę. Serce zabiło mu szybciej, kiedy okazało się, że była pusta. Jeszcze raz zamknął ją i otworzył, żeby upewnić się, że list od Carli zniknął.

            Chłopak usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach. Nie dość, że był fatalnym przyjacielem, to teraz jeszcze niechcący przekazał poufne informacje Śmierciożercom. A informacja to potężna broń, decydująca o życiu wielu ludzi.

            Ze zdenerwowania uderzył ręką w poduszkę. Nie dość, że był fatalnym przyjacielem, to jeszcze syn nie był z niego dobry. Jak mógł doprowadzić do porwania własnych rodziców?

            Muszę ich uratować, pomyślał. Ale najpierw znajdę Carlę i opowiem jej o wszystkim.

~~~~~~~~~~

James zadziałał instynktownie, wyciągając różdżkę z kieszeni i stając przed Lily, gotów w razie niebezpieczeństwa zasłonić ją własnym ciałem. Śmierciożercy zaatakowali od razu, nie dając im ani chwili do zastanowienia się. Potter ledwo zdążył odbić zaklęcie, które w niesamowitym tempie wymierzył w niego wysoki blondyn. Usłyszał obok głos Lily, która widząc, że jej przyjaciel ledwo uchronił się przed zagrożeniem, od razu przystąpiła do ataku.

Pomimo kurzu, który podniósł się z ziemi po rozpoczęciu walki i otulił ich niczym mgła, James zauważył, że ich mała grupka zbiła się w ciasną kupę. Trochę uspokoił się, widząc, że wszyscy jego przyjaciele nadal byli cali i zdrowi. Syriusz i Carla stali do siebie plecami i bronili się przed dwójką Śmierciożerców. Scarlette i Pedro ramię w ramię napierali na brązowowłosą kobietę, której uśmiech zszedł z twarzy, kiedy poznała umiejętności Obdarzonego chłopaka. Terry i Remus w miarę radzili sobie ze swoim przeciwnikiem. Sprawiało im to trochę problemów, ponieważ w przeciwieństwie do Hiszpana nie zostali obdarowani nadzwyczajnymi mocami walki. Co prawda zaklęcia Terry’ego były naprawdę silne, ale wysłannik Voldemorta już zdążył opanować swoją taktykę, polegającą po prostu na uchylaniu się przed nimi. W końcu oni byli tylko nastolatkami, a ci Śmierciożercy posługiwali się magią wyjątkowo dobrze i nie wahali się przed rzucaniem zaklęć niewybaczalnych. Jonathan natomiast, zręcznie uskakując i z szybkością światła rzucając zaklęcia, całkiem dobrze radził sobie ze swoimi dwoma przeciwnikami.

Potter na tyle zajął się upewnianiem, czy jego przyjaciele są bezpieczni, że nawet  nie zauważył czerwonego promienia światła skierowanego prosto w jego stronę. Gdyby nie Lily, która szybko wyczarowała przed nim tarczę, mógłby już nie żyć lub leżeć nieprzytomny na ziemi.

– Uważaj, Potter! – krzyknęła jak najgłośniej, aby jej głos przebił się przez zgiełk panujący na polu bitwy.

            Nie było to jednak potrzebne, ponieważ James już dobrze wiedział, że nie może się tak łatwo rozpraszać. Teraz powinien się skupić na swoim przeciwniku, bo Lily nie poradzi sobie z dwoma Śmierciożercami, a nie martwić się o innych.

            Kilka razy rzucił drętwotę w stronę jasnowłosego mężczyzny, ale ten odbił jego zaklęcia z łatwością i od razu przeszedł do ataku. Teraz to James musiał się bronić, a że jego przeciwnik był niebywale szybki Potter nie potrafił nad nim nadążyć. Już po chwili zaczęło mu brakować oddechu, w przeciwieństwie do blondyna, który wyglądał, jakby to była dla niego przednia zabawa.

            Cały czas musiał się cofać. Uchylił się przed zielonym promieniem i wykorzystując chwilę nieuwagi przeciwnika po okrzykach jakiejś ciemnowłosej kobiety, którą na chwilę się zainteresował, rzucił w niego zaklęciem petruficus totalus. Niestety mężczyzna nazwany Albertem refleks miał bardzo dobry i zdążył uniknąć ataku.

            Widział, że leci w niego strumień czerwonego światła. Poczuł jak uderza w niego, a on zostaje odrzucony do tyłu. Pociemniało mu przed oczami i zakręciło się w głowie. Resztkami sił próbował nie stracić przytomności. Zamknął oczy.

            Udało mu się pozostać świadomym, ale kiedy uchylił powieki, zobaczył Alberta pochylającego się nad nim z podłym uśmiechem. W jego głębokich, czarnych oczach płonęły płomienie bezwzględności, kiedy podnosił różdżkę, aby wypowiedzieć zaklęcie uśmiercające.

            – Ava…

            – Petrificus Totalus! – krzyknęła Lily, która w mgnieniu oka znalazła się przy Potterze, wcześniej pokonawszy swojego przeciwnika.

            Albert odleciał do tyłu i upadł na ziemię sztywno jak kamień.

            – Mówiłam ci, żebyś uważał – odezwała się Evans, podając Jamesowi rękę, a ten skorzystał z jej pomocy.

            Uważnie przyjrzał się dziewczynie. Miała rozczochrane włosy, podkrążone oczy i parę zadrapań na rękach i twarzy, ale nie zauważył żadnych poważniejszych ran.

            – Wszystko dobrze? Nic ci nie jest? – spytał.

            – Tak, tak. Udało mi się wyjść z tej bitwy bez większych obrażeń. Chodźmy pomóc reszcie.

            Od razu odwrócili się, aby znaleźć sobie kolejnego przeciwnika i pomóc przyjaciołom. Nie spodziewali się jednak takiej sceny. Nie spodziewali się, że usłyszą rozdzierający powietrze krzyk bólu i zobaczą upadającego bezwładnie na ziemię Syriusza.

~~~~~~~~~~

            Na początku nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Nie mogła uwierzyć, że krzyk, który przed momentem zaatakował jej podświadomość, należał do Syriusza. Do chłopaka, który jeszcze przed chwilą stał obok niej i chronił jej plecy, dodając jej odwagi i zapewniając poczucie bezpieczeństwa. Przyjaciela, bez którego ze strachu nie potrafiłaby obronić się, rzucić ani jednego zaklęcia..

Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia, a po policzkach popłynęły łzy, kiedy zobaczyła zakrwawionego Syriusza, leżącego na ziemi. Nie zwracając uwagi na bitwę toczącą się wokół, podbiegła do chłopaka i uklękła przy nim. Spojrzała na jego nieruchomą twarz i wybuchła płaczem. On przecież nie mógł umrzeć. Tacy wspaniali ludzie nie mogą odchodzić, powtarzała sobie w myślach.

– On musi żyć! – rozpaczliwie krzyknęła.

Wydawało jej się, że znajduje się  w innej, odległej rzeczywistości. Rozpacz, która ją ogarnęła całkowicie zagłuszyła odgłosy bitwy, nadal toczącej się wokół niej. Przecież te kolorowe strumienie światła, które mijały ją o cale, nie mogły jej dotyczyć. Wszystkie krzyki, obrazy były jakby z innego świata, w ogóle nie łączyły się żalem, który rozsadzał jej serce.

I wtedy do jej świadomości wtargnął głos, którego już bardzo dawno nie słyszała. Głos ciepły, przyjazny i miękki – taki, którego możesz słuchać całymi godzinami. Wydawał jej się znajomy, ale początkowo nie potrafiła go rozpoznać. Dopiero po chwili przypomniała sobie bajki opowiadane jej na dobranoc, rozmowy podczas wspólnych spacerów – to był głos jej dziadka, Daniela. Gdy zdała sobie z tego sprawę w jej głowie pojawił się jego obraz. Siedział na swoim bujanym fotelu i wpatrywał się w nią intensywnie. Na jego twarz wpłynął pocieszający uśmiech.

            – Dasz radę, kochana. – Usłyszała w swojej głowie. – Nie załamuj się, wszystko będzie dobrze. Teraz musisz walczyć.

            – Dziadziu? – zapytała, pociągając nosem, ale wizja jej Daniela rozpłynęła się, a ona znów widziała otaczający ją świat.

Nie miała pojęcia, co się właśnie wydarzyło, ale wiedziała, że musi posłuchać dziadka. Jej obowiązkiem jest pomóc przyjaciołom, nie może się teraz poddać. Musi pilnować Syriusza. Żaden Śmierciożerca nie ma prawa się do niego zbliżyć.

Podniosła się na nogi. Ze swoimi rozczochranymi blond włosami, podkrążonymi od płaczu oczami, w których paliły się płomienie nienawiści, strugami łez na policzkach i poharataną twarzą, stojąc w postawie bojowej, z różdżką w ręce ubrudzonej krwią, gotowa rzucić strasznymi zaklęciami w każdego, kto śmie się tylko zbliżyć, wyglądała całkiem jak zwiastunka śmierci. A kiedy zaczęła ciskać klątwy na prawo i lewo, tumany kurzu i pyłu uniosły się wokół niej, sprawiając, że wyglądała jeszcze bardziej przerażająco.

Zauważyła, że nie była sama. Zbliżyła się do niej także reszta jej przyjaciół, stając wokoło Syriusza. Każdy z nich starał bronić się przed Śmierciożercami. Najlepiej szło Jonathanowi, jako najlepiej wykwalifikowanemu czarodziejowi z nich wszystkich i Pedro, który posiadał dar. Jednak nawet on nie mógł się równać z czarnowłosą kobietą, która dopiero teraz włączyła się do walki.

Czarownica charakteryzowała się zręcznością i szybkością, a jej zaklęcia odznaczały się wyjątkową mocą. Wydawałoby się, że nie może  być zwykłym człowiekiem, jej umiejętności były zbyt wielkie.

Carla nie mogła się jednak nad tym zastanawiać, ponieważ zaatakował ją jeden ze Śmierciożerców. Broniła się, jak mogła, ale czuła, że jej siły się kończą. W przeciwieństwie do jej przeciwnika, który wyglądał, jakby jego zapas energii wcale się nie zmniejszył. I pomimo że jej zaklęcia jeszcze nigdy nie były tak silne, nadal nie mogła dorównać mężczyźnie, który jakby sobie z niej kpił.

I w końcu nie udało jej się uchylić przed klątwą. Jej ciało zesztywniało, a ręce przylgnęły do boków. Nie mogła się poruszyć ani nic mówić. Domyśliła się, że ugodziło ją zaklęcie petrificus totalus. Upadła na ziemię, a jej głowa boleśnie uderzyła o but Syriusza. Zanim jeszcze jasnowłosy Śmierciożerca pochylił się nad nią i wymierzył w nią różdżkę, zobaczyła jak Terry bez życia upada, ugodzony zielonym promieniem. Widziała Remusa, wpatrującego się z niedowierzaniem w przyjaciela, który jeszcze przed chwilą stał tuż obok niego, Lily i Jamesa, którzy ostatkiem sił bronili się przed trójką napierających na nich wysłanników Voldemorta. Dostrzegła Pedro i Scarlette, rozpaczliwie starających się powstrzymać ataki Śmierciożerców.

Zamknęła oczy, przygotowana na ostatni cios.

~~~~~~~~~~

            Witam!

            I mamy koniec rozdziału X.

            Jak wam się podoba? Przyznam się wam, że łzy mi się polały w pewnym momencie.

            Ostatnie dwie części pisałam dzisiaj, resztę miałam gotową już dwa tygodnie tygodnie temu, ale jakoś nie potrafiłam rozdziału zakończyć.

            Spóźniłam się tylko dwa tygodnie, nie miesiąc jak ostatnio! Ale i tak przepraszam :(

Dodałam co nie co do zakładki LBA. Możecie spojrzeć :)

            I zapomniałam jeszcze o pewnej ważnej rzeczy, która miała miejsce pierwszego marca. Pół roku mojego bloga!

            Zapomniałam o tym wydarzeniu, ale bardzo chciałam o nim wspomnieć, żeby podziękować pewnym osobom :)

            Cieszę się, że wytrwałam aż tyle. Początkowo myślałam, że tworzenie tej historii zajmie mi tylko pół roku, ale jakoś się przedłużyło. Może przez to, że dodaję rozdziały co miesiąc?

           

            L – Dziękuję ci za to, że byłaś ze mną od samych początków. Nie chodzi o to, że komentowałaś u mnie od prologu, a o to, że od początku mojej przygody z bloggerem cię podziwiałam i twój blog był pierwszym potterowskim FF, jakie przeczytałam i to dzięki tobie założyłam swojego. Cieszę się także, że ostatnio nawiązała się między nami przyjaźń i że zaproponowałaś mi współpracę. To naprawdę dużo dla mnie znaczy :) Dziękuję ci za szczerość i uchronienie mnie od marysuizmu :)

            Mentrix Hadley – Twój blog był pierwszym, na którego weszłam. I od razu się w nim zakochałam. Dziękuję ci za to, że jesteś ze mną od początku, wspierasz mnie i pomagasz. A także ostatnio grozisz, ale to możemy pominąć. Cieszę się także, że ostatnio piszemy coś razem (czekajcie na coś nowego w najbliższym czasie!) i mogłyśmy się zaprzyjaźnić. Wiele dla mnie znaczysz!

            Gabsone nene – Jesteś dla mnie takim blogowym mentorem, Gabsone! Dziękuję ci za czepialstwo, dziękuję, że zawitałaś na moim blogu, a za swój cel życiowy wybrałaś sobie wypisanie mi wszystkich błędów :) Dziękuję ci z całego serducha za wszyściuteńko, co dla mnie zrobiłaś!

            Nique Em – Dziękuję ci za wyrozumiałość, za to, że chciało ci się w ogóle zostać moją betą, że jesteś dla mnie taka cierpliwa i z taką starannością sprawdzasz moje rozdziały, pomimo ogromnej ilości błędów.

            Karolina – Ty już dobrze wiesz, za co ci dziękuję!

            Ola – Ola, Ola, Ola! <3 Dziękuję ci za pomoc w wymyślaniu przyszłości Carli, za czytanie moich krótkich opowiadań, za ciągłe czuwanie nade mną i pośpiesznie w pisaniu rozdziału. Kochana, bez ciebie ten rozdział dalej byłby nienapisany.

            Eskaryna – Dziękuję ci, bo komentując moje wypociny, dodajesz mi takiej specyficznej motywacji. Wiedz, że zawsze czekam z niecierpliwością na twój komentarz, bo jest w nim bardzo dużo wyrozumiałości i koleżeństwa.

            Optymist – Dziękuję ci za ciepło, które aż bije od twoich komentarzy. Dodajesz mi motywacji i chęci pisania. Twoje komentarze są naprawdę cudowne!

The Grey Lady – Kochana! Dziękuję ci za twoje przecudowne komentarze, które naprawdę miło mi się czyta. Za chęć pisania, której mi dodajesz, za konstruktywną krytykę, za wyrozumiałość i cierpliwość :)

OlaAleksandra – Jesteś ze mną najdłużej i to cud, że dalej to czytasz. A więc dziękuję ci za to z całego serduszka! Dokładnie pamiętam twój pierwszy komentarz i to ,,Aleksandra, miło mi!”. Był taki obszerny i długi, po raz pierwszy wtedy ktoś przyszedł do mnie z taakim komentarzem.

KIMI – Podziękowania za twoje prześmieszne komentarze. Zawsze się przy nich szczerze uśmiecham! Mam nadzieję, że za niedługo powrócisz z nowym rozdziałem :) Bo ile można na to czekać?

Natalia Żywicka – Dziękuję ci za przedługie, przekochane i prześmieszne komentarze :) Za to, że zawsze jesteś pierwsza i czekasz na te rozdziały. Dziękuję ci za ciepło, które wnosisz do tego bloga i za wymyślanie nazw pairingów :)

Esmi – Aloha! Esmi, dziękuję ci za naprawdę śmieszne komentarze, którymi zawsze doprowadzasz mnie do łez. Zawsze taaaaaak się śmieję :) Kochana, baaaardzo się cieszę, że tutaj zawitałaś i że wnosisz taką luźną atmosferę :)

            Sophie Casterwill – Wiesz, że twoje komentarze są przecudowne? Często za nie przepraszasz, a one są przecież idealne! Zawsze się przy nich śmieję, a dodatkowo się uczę! Więc dziękuję ci za nie, za opinię, za pokazanie, że moim postaciom czasami brakuje tego czegoś i pomoc w ich naprawianiu :)

            Mglista – Zawitałaś tutaj całkiem niedawno, ale za to z jakim komentarzem przyszłaś! Naprawdę dziwię się, że chciało ci się to wszystko komentować! Pisać dziewięć komentarzy? To naprawdę dużo! A więc dziękuję ci za to z całego serducha.

            Dziękuję osobom, które pojawiły się całkiem niedawno: Kot Książkowy, Emiko, Soledad. Dopiero co przyszłyście, a już sprawiłyście mi tyle przyjemności i wywołałyście uśmiech na twarzy!

            Dziękuję osobom, które kiedyś były i gdzieś zniknęły. Dalej jesteście w moim sercu, wiedzcie, że cały czas o was pamiętam :) Nika483, Kath, Andrea Ceruelo, oNyks Xyz, Aniela, Zielonooka, Aleksandra Malik, Tesa.

            Dziękuję wam wszystkim za wspólne tworzenie tej historii, dziękuję, że jesteście ze mną, że pomagacie mi, czekacie na moje rozdziały, pomimo że nie są idealne. Każdy z was wnosi coś od siebie do tego bloga, ponieważ wszyscy razem go tworzymy. Bez was pewnie już dawno by nie istniał, dlatego z całego serca dziękuję za to wszystkim!

            Jeśli interesują was statystyki, to tutaj je podaję :)

            Wyświetlenia – 5252

            Komentarze – 213

            Obserwujący – 20

            Posty – 11

            Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się tak dużych liczb w tak krótkim czasie. Marzyłam, aby do końca mojego bloga mieć 15 obserwujących. Teraz mam dwudziestu, a przecież nadal tworzę bloga! Dziękuję wam za to bardzo, bo bez was bym tego nie osiągnęła!

Wesołych świąt wielkanocnych! 

Pozdrowionka,

Bianka