piątek, 25 marca 2016

Rozdział X + pół roku bloga

Na dole pół roku bloga i podziękowania :)

~~~~~~~~~~

            Pan Antoni przemierzał kręte korytarze spokojnym, acz stanowczym krokiem. Patrzył prosto przed siebie, ani razu nie oglądnąwszy się na boki, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, mimo że w gęstym powietrzu dało się wyczuć ciężką atmosferę zagrożenia. Sceneria także nie należała do tych przyjemnych. Postacie z obrazów, wiszących na ścianach, zwykle uśmiechnięte i wesoło pozdrawiające przechodniów, tym razem biegały między ramami obrazów, krzycząc, piszcząc i siejąc wokół siebie panikę.
            Prezes PWD jednak musiał być opanowany. Teraz priorytetem było odnalezienie Tobiasa i Agathy, aby poinformować ich o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Było to tym bardziej trudne, że nie znał drogi do ich pokoju, bo korytarze stale zmieniały swój układ, kiedy nikt nie widział, a jedyną osobą, która potrafiła się w tym rozeznać, pozostał Jonathan, aktualnie opiekujący się Obdarzonymi i ich przyjaciółmi.
            Budynek żyjący własnym życiem miał swoje zalety i wady. Z jednej strony było to świetne zabezpieczenie podczas ataków, a z drugiej pan Antoni dostawał wewnętrznego szału, próbując gdzieś trafić. Choćby w sytuacji takiej jak ta.
            Pomimo że z zewnątrz nie było tego widać, w środku umysłu pana Antoniego szalała prawdziwa burza. Mężczyzna błądził już od dobrych piętnastu minut, a gdzieś z przodu budynku Śmierciożercy wdzierali się do środka. Wiedział, że każda stracona sekunda może być fatalna w skutkach, każde opóźnienie może kosztować kogoś życie.
            Co prawda wysłał już wielu swoich ludzi, aby powstrzymali atak, ale w takich sytuacjach liczyła się każda osoba.
W końcu, po skręceniu w lewo przed prezesem PWD pojawiły się jasne drzwi z tabliczką, informującą, iż w tym pokoju mieszkają Agatha i Tobias. Najwyższy czas, pomyślał mężczyzna, zapukał i od razu otworzył drzwi.
Pokój państwa Potterów był jakby oderwany od rzeczywistości. Pogodna aura, którą roztaczała wokół siebie Agatha, nie pozwoliła dotrzeć tutaj ciężkiej atmosferze, wypełniającej korytarze. Panu Antoniemu od razu zrobiło się trochę przyjemniej, pomimo że zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa im grożącemu.
            – Zbierajcie się – powiedział całkowicie opanowanym głosem do Agathy i Tobiasa, którzy siedzieli na kanapie i wpatrywali się w niego z zaciekawieniem, odłożywszy książki na kolana. – Śmierciożercy odnaleźli naszą kwaterę i zaatakowali. Ktoś nas wydał. Idziemy walczyć.
            Od razu podnieśli się na nogi i wyciągnęli różdżki. W ogóle nie wyglądali, jakby jeszcze przed chwilą ich myśli krążyły tylko wokół bohaterów powieści, które czytali. Teraz na ich twarzach malowały się determinacja, pewność siebie, ale i lekkie zaniepokojenie.
            – Co z dziećmi? – spytała Agatha.
            – Jonathan wyprowadza ich z kamienicy. Nie możemy pozwolić, żeby walczyli, nie czas jeszcze na otwarcie portalu. Poza tym sami by sobie z tym nie poradzili.
            – W takim razie możemy iść. – Tobias podszedł do drzwi i otworzył je, aby Agatha mogła przez nie przejść.
            – Śpieszymy się – ponaglił go pan Antoni.
            – Na kulturę zawsze jest czas – wzruszył ramionami, po czym puścił się biegiem za Agathą, która już zdążyła się trochę oddalić.

~~~~~~~~~

            Od momentu, w którym opuściła ich Carla, minęło już trochę ponad godzinę. W tym czasie James i Syriusz zdążyli zagrać trzy partyjki w eksplodującego durnia, zjeść całą tackę ciastek czekoladowych, które wynieśli potajemnie z obiadu, dwa razy zniszczyć i naprawić manekina do ćwiczeń Pedro i zabrudzić kanapę, na której siedziały Lily i Scarlette, kisielem. Teraz znaleźli sobie bardzo zajmujące zajęcie, jakim było przeszkadzanie Remusowi i Terry’emu w zgłębianiu wiedzy o wyjątkowo groźnych klątwach.
            – Czy wy naprawdę nie macie nic ciekawszego do roboty? – spytał Lupin po pięciu minutach utrzymywania nerwów na wodzy.
            – Luniaczku, siedzimy w tym pokoju od jakichś dwóch godzin – odpowiedział James – i wszystkie ciekawe zajęcia się skończyły. Liczymy na to, że może wy sprawicie, że czas spędzony tutaj będzie ciekawszy i bardziej emocjonujący.
            – Jedyne, co mamy wam do zaproponowania, to lektura. – Obdarzony zgromił wzrokiem Pottera i Blacka i rzucił im książkę w zielonej oprawce.
Nie mieli jednak czasu jej obejrzeć, bo do pokoju jak burza wpadli Jonathan i Carla.
Syriusz nie pamiętał wszystkiego dokładnie. Musieli uciekać. Przez korytarze prowadził ich Jonathan. Pędzili w szaleńczym tempie, mijając obrazy i pokoje, których nikt oprócz staruszka nigdy w życiu nie widział.
Nie miał pojęcia dokąd biegną ani przed kim uciekają, a kiedy przepchnąwszy się przez przyjaciół, dostał się do Carli, aby rozwiać swoje wątpliwości, dziewczyna wzruszyła tylko ramionami i pokręciła głową, dając mu do zrozumienia, że wie równie mało co on.
W pewnym momencie, kiedy minęli schody prowadzące w dół, w korytarzu zaczęło się robić ciemno, tak że Black ledwo co widział Jamesa biegnącego przed nim. Domyślił się, że musieli zejść do jakiejś piwnicy, bo nie było tutaj żadnych okien.
Biegli jeszcze dobre dziesięć minut. Ich tempo znacznie zmalało, wszyscy się już zmęczyli, a po początkowej energii nie było śladu. Syriusz zaczął zastanawiać się, jak to jest możliwe, że ta kamienica pomieściła w sobie aż tyle korytarzy, schodów i pięter. W końcu stanęli przed mahoniowymi drzwiami, do których trzeba było dotrzeć po stromych schodach.
Kiedy Jonathan otworzył je, oślepiło ich światło dzienne. Okazało się, że było to tylne wyjście z budynku. Przekroczywszy próg, znaleźli się na rogu dość szerokiej ulicy. Po jej drugiej stronie znajdował się park, do którego pośpieszani wołaniami Jonathana od razu się udali.
Biegli jak najszybciej, byle tylko oddalić się od kamienicy. Tylko po co? Przed kim uciekali? Czy ktoś ich zaatakował? Voldemort? Śmierciożercy?
Zatrzymali się dopiero, kiedy minęli zakochaną parę, siedzącą na ławeczce, tak beztroską i nieświadomą niebezpieczeństwa, które czaiło się całkiem niedaleko, po drugiej stronie kamienicy.
            – Zatrzymamy się teraz na chwilę. Zaatakowali nas… – mówił Jonathan. – Odpocznijcie… Chcą was porwać… Musimy uciekać… Na którym roku jesteście? Ostatnim? Nie? Piątym? Zaatakowali… Czyli nie potraficie się teleportować? Pewnie już wdarli się do środka, ale korytarze… Tak, nie przejdą tamtędy tak łatwo…
            – Kto?! – przerwał mu Syriusz, który już miał całkowicie dość ciągłej niepewności. – Kto nas zaatakował?! Kto chce nas porwać?! Voldemort?!
            – Oczywiście, że on... – Jonathan spojrzał na niego, jakby był ograniczony umysłowo. – Śmierciożercy, Voldemort. Są bardzo niebezpieczni… Bardzo… – Jego głos zamienił się w cichy pomruk, którego już nikt nie słyszał.
            Dopiero teraz , kiedy jego myśli już nie zajmował powód ucieczki, miał czas, żeby spojrzeć na swoich przyjaciół. Na twarzach wszystkich malowało się niemałe przerażenie, wywołane słowami Jonathana. James stał przy Lily i obejmował ją ramieniem, chcąc dodać jej otuchy. Scarlette, Pedro, Remus i Terry usiedli pod drzewem i zmęczeni oparli się o nie plecami. Carla natomiast siedziała sama na ławce. Ale w przeciwieństwie do innych w jej oczach można było się doszukać nie tylko przerażenia. Syriusz zobaczył w nich także poczucie winy.
            Podszedł do Carli, chcąc z nią o tym porozmawiać.
            – Co się stało? – spytał, przysiadając się do niej.
            Dziewczyna spojrzała na niego smutno. Dopiero teraz Black zauważył,  że jej oczy są zaszklone od łez.
            – Nie powinnam was w to wciągać – szepnęła. – Nie powinnam was narażać na takie niebezpieczeństwo. Nie powinniście przychodzić tutaj ze mną.
            – Co ty wygadujesz? – Syriusz był naprawdę zdumiony. – Przecież wiesz, że nie zostawilibyśmy cię w potrzebie. Na pewno nikt z nas nie żałuje, że dołączył do PWD. Ani ja, ani James, ani Remus, ani Lily. Bo czego nie robi się dla przyjaciół? – powiedział spokojnie. Naprawdę nie chciał, aby Carla się martwiła takimi rzeczami. Przecież to nie była jej wina, a teraz dodatkowo dziewczyna powinna zachować jasność umysłu.
            – Naprawdę? – Carla spojrzała na niego z nadzieją.
            – Naprawdę. – Uśmiechnął się i objął dziewczynę ramieniem.
            – No, koniec odpoczynku! Idziemy dalej! – zarządził Jonathan i od razu wstał z miejsca i robiąc bardzo duże kroki, ruszył przed siebie.
            Ale reszta nawet nie zdążyła się podnieść, bo osiem ptaków, w tym jeden czarny kruk, które właśnie wylądowało przed nimi, w mgnieniu oka zamieniło się w Śmierciożerców.
– I tu was mamy – powiedziała, uśmiechając się z chorą przyjemnością, kobieta o czarnych jak smoła włosach.

~~~~~~~~~~

Jeszcze przez pięć minut błądzili korytarzami, zanim udało im się trafić w miejsce bitwy. Czarodzieje z PWD już od dłuższego czasu walczyli ze Śmierciożercami, o czym świadczyła ilość szkód i zniszczeń oraz liczba martwych ciał, leżących pod ścianami. Pan Antoni z przerażeniem stwierdził, że wiele umarłych należało do jego ludzi.
Starając się jednak o tym nie myśleć, od razu rzucił się w wir walki. Zanim ktokolwiek zdążył go zauważyć, unieszkodliwił trzech Śmierciożerców, niebyt honorowo trafiając ich zaklęciami w plecy.
W takiej bitwie jednak nie chodziło o szlachetność i honor. Tutaj liczyła się tylko walka o przeżycie. Tutaj wszystkie ruchy były dozwolone.
W pyle unoszącym się w pokoju, dostrzegł Briana Rasuna, Alana Rota i Thomasa Coltiera, nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią. Gdzieś po jego prawej stronie walczyli także Agatha z Tobiasem, stojąc do siebie plecami i ochraniając się nawzajem.
W pewnym momencie ledwo uchylił się przed czerwonym strumieniem światła, wycelowanym idealnie w jego głowę. W stronę pana Antoniego już biegł wysoki Śmierciożerca, który rzucał w niego zaklęcia z zadziwiającą szybkością.
Pan Antoni robił uniki, zasłaniał się tarczami, czasami udawało mu się nawet rzucić jakąś klątwę, ale przeciwnik znacznie przewyższał go umiejętnościami. Nie miałby po prostu z nim szans, choćby dwoił się i troił, aby wygrać tę walkę. Na szczęście na wynik wpływają nie tylko zdolności walczących, a także czynniki zewnętrzne, takie jak szczątki obrazu, leżącego pod ścianą, o które Śmierciożerca niefortunnie się potknął. Wtedy pan Antoni już nie musiał się wysilać, aby pokonać mężczyznę.
Naraz w jego uchu znikąd rozbrzmiał opanowany głos:
– Obdarzeni są bezpieczni?
– Na Merlina, Rasun! Nie strasz mnie tak! Są za kamienicą, nie ma się czego bać – odpowiedział, rzuciwszy jeszcze parę zaklęć w jakiegoś czarnowłosego mężczyznę.
Nie mógł jednak wiedzieć, że pomimo hałasu, wywołanego przez odgłosy walki, Teria usłyszała ich bardzo wyraźnie i już zbierała małą grupę Śmierciożerców, aby wyruszyć na poszukiwania Obdarzonych.

~~~~~~~~~~

            Peter Pettigrew czuł się naprawdę fatalnie. Był zmęczony, miał katar, co chwilę kaszlał, a do tego męczyło go poczucie winy. Co więc robił na minus dziesięciu stopniach, kiedy powinien leżeć w łóżku? Wracał ze sklepu spożywczego, do którego wysłała go mama, twierdząc, że krótki spacer po świeżym powietrzu bardzo dobrze mu zrobi.
Szedł powolnym krokiem, ciągnąc reklamówkę z zakupami po chodniku. Zapewne zaraz się porwie, pomyślał, ale nie przejął się tym zbytnio, ponieważ w kieszeni miał zapasową. Poza tym nie chciało mu się jej podnosić.
Zgodnie z przewidywaniami, po chwili usłyszał cichy trzask, a kiedy odwrócił się w stronę źródła dźwięku, okazało się, że zakupy leżą wysypane na ziemi. Głośno wzdychając, powoli zaczął wrzucać je do nowej reklamówki. Teraz będzie musiał już je normalnie nieść, bo trzeciej już nie posiadał.
Skończywszy nudną pracę, która przyprawiła go jedynie o zmarznięte dłonie, ponownie ruszył w stronę domu. Na szczęście jego cel znajdował się już bardzo blisko, więc po pięciu minutach ściągał kurtkę, grzejąc się w ciepłym korytarzu.
            Kiedy odłożył czapkę na półkę, zdał sobie sprawę, że w domu panuje dziwna cisza. Nikt go nie przywitał po powrocie, nie było słychać odgłosów normalnie wydawanych przez mamę, krzątającą się w kuchni, z salonu nie dobiegał sympatyczny głos taty. Dziwne, pomyślał Peter.
            Starając się zachowywać bardzo cicho, Peter wszedł do kuchni. Bał się tego, co może go dalej spotkać. W tych czasach nie było bezpiecznie, nie wiadomo, co kryło się za dziwną ciszą, panującą w domu. Pettigrew nie miał dobrych przeczuć.
            W kuchni nie zastał nikogo, więc niepewnie skierował się w stronę swojego pokoju, uprzednio mijając opustoszały salon. Jego ręce trzęsły się, kiedy wyciągał z kieszeni różdżkę. Dopiero teraz o tym pomyślał, wcześniej nie przyszło mu do głowy, żeby przygotować się na ewentualny atak.
            Powoli uchylił drzwi, tylko żeby zobaczyć straszliwy bałagan. Cała zawartość szafek leżała porozrzucana na ziemi, pościel i materac zostały rozdarte na kawałki, a biurko roztrzaskane. W pokoju jednak nie było żywej duszy. Śmierciożercy pewnie znaleźli to, czego szukali. Bo do tego,  że to oni włamali się mu do domu, nie miał wątpliwości.
            Peter szybko podbiegł do komody i energicznie wysunął szufladę. Serce zabiło mu szybciej, kiedy okazało się, że była pusta. Jeszcze raz zamknął ją i otworzył, żeby upewnić się, że list od Carli zniknął.
            Chłopak usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach. Nie dość, że był fatalnym przyjacielem, to teraz jeszcze niechcący przekazał poufne informacje Śmierciożercom. A informacja to potężna broń, decydująca o życiu wielu ludzi.
            Ze zdenerwowania uderzył ręką w poduszkę. Nie dość, że był fatalnym przyjacielem, to jeszcze syn nie był z niego dobry. Jak mógł doprowadzić do porwania własnych rodziców?
            Muszę ich uratować, pomyślał. Ale najpierw znajdę Carlę i opowiem jej o wszystkim.

~~~~~~~~~~

James zadziałał instynktownie, wyciągając różdżkę z kieszeni i stając przed Lily, gotów w razie niebezpieczeństwa zasłonić ją własnym ciałem. Śmierciożercy zaatakowali od razu, nie dając im ani chwili do zastanowienia się. Potter ledwo zdążył odbić zaklęcie, które w niesamowitym tempie wymierzył w niego wysoki blondyn. Usłyszał obok głos Lily, która widząc, że jej przyjaciel ledwo uchronił się przed zagrożeniem, od razu przystąpiła do ataku.
Pomimo kurzu, który podniósł się z ziemi po rozpoczęciu walki i otulił ich niczym mgła, James zauważył, że ich mała grupka zbiła się w ciasną kupę. Trochę uspokoił się, widząc, że wszyscy jego przyjaciele nadal byli cali i zdrowi. Syriusz i Carla stali do siebie plecami i bronili się przed dwójką Śmierciożerców. Scarlette i Pedro ramię w ramię napierali na brązowowłosą kobietę, której uśmiech zszedł z twarzy, kiedy poznała umiejętności Obdarzonego chłopaka. Terry i Remus w miarę radzili sobie ze swoim przeciwnikiem. Sprawiało im to trochę problemów, ponieważ w przeciwieństwie do Hiszpana nie zostali obdarowani nadzwyczajnymi mocami walki. Co prawda zaklęcia Terry’ego były naprawdę silne, ale wysłannik Voldemorta już zdążył opanować swoją taktykę, polegającą po prostu na uchylaniu się przed nimi. W końcu oni byli tylko nastolatkami, a ci Śmierciożercy posługiwali się magią wyjątkowo dobrze i nie wahali się przed rzucaniem zaklęć niewybaczalnych. Jonathan natomiast, zręcznie uskakując i z szybkością światła rzucając zaklęcia, całkiem dobrze radził sobie ze swoimi dwoma przeciwnikami.
Potter na tyle zajął się upewnianiem, czy jego przyjaciele są bezpieczni, że nawet  nie zauważył czerwonego promienia światła skierowanego prosto w jego stronę. Gdyby nie Lily, która szybko wyczarowała przed nim tarczę, mógłby już nie żyć lub leżeć nieprzytomny na ziemi.
– Uważaj, Potter! – krzyknęła jak najgłośniej, aby jej głos przebił się przez zgiełk panujący na polu bitwy.
            Nie było to jednak potrzebne, ponieważ James już dobrze wiedział, że nie może się tak łatwo rozpraszać. Teraz powinien się skupić na swoim przeciwniku, bo Lily nie poradzi sobie z dwoma Śmierciożercami, a nie martwić się o innych.
            Kilka razy rzucił drętwotę w stronę jasnowłosego mężczyzny, ale ten odbił jego zaklęcia z łatwością i od razu przeszedł do ataku. Teraz to James musiał się bronić, a że jego przeciwnik był niebywale szybki Potter nie potrafił nad nim nadążyć. Już po chwili zaczęło mu brakować oddechu, w przeciwieństwie do blondyna, który wyglądał, jakby to była dla niego przednia zabawa.
            Cały czas musiał się cofać. Uchylił się przed zielonym promieniem i wykorzystując chwilę nieuwagi przeciwnika po okrzykach jakiejś ciemnowłosej kobiety, którą na chwilę się zainteresował, rzucił w niego zaklęciem petruficus totalus. Niestety mężczyzna nazwany Albertem refleks miał bardzo dobry i zdążył uniknąć ataku.
            Widział, że leci w niego strumień czerwonego światła. Poczuł jak uderza w niego, a on zostaje odrzucony do tyłu. Pociemniało mu przed oczami i zakręciło się w głowie. Resztkami sił próbował nie stracić przytomności. Zamknął oczy.
            Udało mu się pozostać świadomym, ale kiedy uchylił powieki, zobaczył Alberta pochylającego się nad nim z podłym uśmiechem. W jego głębokich, czarnych oczach płonęły płomienie bezwzględności, kiedy podnosił różdżkę, aby wypowiedzieć zaklęcie uśmiercające.
            – Ava…
            – Petrificus Totalus! – krzyknęła Lily, która w mgnieniu oka znalazła się przy Potterze, wcześniej pokonawszy swojego przeciwnika.
            Albert odleciał do tyłu i upadł na ziemię sztywno jak kamień.
            – Mówiłam ci, żebyś uważał – odezwała się Evans, podając Jamesowi rękę, a ten skorzystał z jej pomocy.
            Uważnie przyjrzał się dziewczynie. Miała rozczochrane włosy, podkrążone oczy i parę zadrapań na rękach i twarzy, ale nie zauważył żadnych poważniejszych ran.
            – Wszystko dobrze? Nic ci nie jest? – spytał.
            – Tak, tak. Udało mi się wyjść z tej bitwy bez większych obrażeń. Chodźmy pomóc reszcie.
            Od razu odwrócili się, aby znaleźć sobie kolejnego przeciwnika i pomóc przyjaciołom. Nie spodziewali się jednak takiej sceny. Nie spodziewali się, że usłyszą rozdzierający powietrze krzyk bólu i zobaczą upadającego bezwładnie na ziemię Syriusza.

~~~~~~~~~~

            Na początku nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Nie mogła uwierzyć, że krzyk, który przed momentem zaatakował jej podświadomość, należał do Syriusza. Do chłopaka, który jeszcze przed chwilą stał obok niej i chronił jej plecy, dodając jej odwagi i zapewniając poczucie bezpieczeństwa. Przyjaciela, bez którego ze strachu nie potrafiłaby obronić się, rzucić ani jednego zaklęcia..
Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia, a po policzkach popłynęły łzy, kiedy zobaczyła zakrwawionego Syriusza, leżącego na ziemi. Nie zwracając uwagi na bitwę toczącą się wokół, podbiegła do chłopaka i uklękła przy nim. Spojrzała na jego nieruchomą twarz i wybuchła płaczem. On przecież nie mógł umrzeć. Tacy wspaniali ludzie nie mogą odchodzić, powtarzała sobie w myślach.
– On musi żyć! – rozpaczliwie krzyknęła.







Wydawało jej się, że znajduje się  w innej, odległej rzeczywistości. Rozpacz, która ją ogarnęła całkowicie zagłuszyła odgłosy bitwy, nadal toczącej się wokół niej. Przecież te kolorowe strumienie światła, które mijały ją o cale, nie mogły jej dotyczyć. Wszystkie krzyki, obrazy były jakby z innego świata, w ogóle nie łączyły się żalem, który rozsadzał jej serce.
I wtedy do jej świadomości wtargnął głos, którego już bardzo dawno nie słyszała. Głos ciepły, przyjazny i miękki – taki, którego możesz słuchać całymi godzinami. Wydawał jej się znajomy, ale początkowo nie potrafiła go rozpoznać. Dopiero po chwili przypomniała sobie bajki opowiadane jej na dobranoc, rozmowy podczas wspólnych spacerów – to był głos jej dziadka, Daniela. Gdy zdała sobie z tego sprawę w jej głowie pojawił się jego obraz. Siedział na swoim bujanym fotelu i wpatrywał się w nią intensywnie. Na jego twarz wpłynął pocieszający uśmiech.
            – Dasz radę, kochana. – Usłyszała w swojej głowie. Nie załamuj się, wszystko będzie dobrze. Teraz musisz walczyć.
            – Dziadziu? – zapytała, pociągając nosem, ale wizja jej Daniela rozpłynęła się, a ona znów widziała otaczający ją świat.
Nie miała pojęcia, co się właśnie wydarzyło, ale wiedziała, że musi posłuchać dziadka. Jej obowiązkiem jest pomóc przyjaciołom, nie może się teraz poddać. Musi pilnować Syriusza. Żaden Śmierciożerca nie ma prawa się do niego zbliżyć.
Podniosła się na nogi. Ze swoimi rozczochranymi blond włosami, podkrążonymi od płaczu oczami, w których paliły się płomienie nienawiści, strugami łez na policzkach i poharataną twarzą, stojąc w postawie bojowej, z różdżką w ręce ubrudzonej krwią, gotowa rzucić strasznymi zaklęciami w każdego, kto śmie się tylko zbliżyć, wyglądała całkiem jak zwiastunka śmierci. A kiedy zaczęła ciskać klątwy na prawo i lewo, tumany kurzu i pyłu uniosły się wokół niej, sprawiając, że wyglądała jeszcze bardziej przerażająco.
Zauważyła, że nie była sama. Zbliżyła się do niej także reszta jej przyjaciół, stając wokoło Syriusza. Każdy z nich starał bronić się przed Śmierciożercami. Najlepiej szło Jonathanowi, jako najlepiej wykwalifikowanemu czarodziejowi z nich wszystkich i Pedro, który posiadał dar. Jednak nawet on nie mógł się równać z czarnowłosą kobietą, która dopiero teraz włączyła się do walki.
Czarownica charakteryzowała się zręcznością i szybkością, a jej zaklęcia odznaczały się wyjątkową mocą. Wydawałoby się, że nie może  być zwykłym człowiekiem, jej umiejętności były zbyt wielkie.
Carla nie mogła się jednak nad tym zastanawiać, ponieważ zaatakował ją jeden ze Śmierciożerców. Broniła się, jak mogła, ale czuła, że jej siły się kończą. W przeciwieństwie do jej przeciwnika, który wyglądał, jakby jego zapas energii wcale się nie zmniejszył. I pomimo że jej zaklęcia jeszcze nigdy nie były tak silne, nadal nie mogła dorównać mężczyźnie, który jakby sobie z niej kpił.
I w końcu nie udało jej się uchylić przed klątwą. Jej ciało zesztywniało, a ręce przylgnęły do boków. Nie mogła się poruszyć ani nic mówić. Domyśliła się, że ugodziło ją zaklęcie petrificus totalus. Upadła na ziemię, a jej głowa boleśnie uderzyła o but Syriusza. Zanim jeszcze jasnowłosy Śmierciożerca pochylił się nad nią i wymierzył w nią różdżkę, zobaczyła jak Terry bez życia upada, ugodzony zielonym promieniem. Widziała Remusa, wpatrującego się z niedowierzaniem w przyjaciela, który jeszcze przed chwilą stał tuż obok niego, Lily i Jamesa, którzy ostatkiem sił bronili się przed trójką napierających na nich wysłanników Voldemorta. Dostrzegła Pedro i Scarlette, rozpaczliwie starających się powstrzymać ataki Śmierciożerców.
Zamknęła oczy, przygotowana na ostatni cios.

~~~~~~~~~~

            Witam!
            I mamy koniec rozdziału X.
            Jak wam się podoba? Przyznam się wam, że łzy mi się polały w pewnym momencie.
            Ostatnie dwie części pisałam dzisiaj, resztę miałam gotową już dwa tygodnie tygodnie temu, ale jakoś nie potrafiłam rozdziału zakończyć.
            Spóźniłam się tylko dwa tygodnie, nie miesiąc jak ostatnio! Ale i tak przepraszam :(
Dodałam co nie co do zakładki LBA. Możecie spojrzeć :)

            I zapomniałam jeszcze o pewnej ważnej rzeczy, która miała miejsce pierwszego marca. Pół roku mojego bloga!
            Zapomniałam o tym wydarzeniu, ale bardzo chciałam o nim wspomnieć, żeby podziękować pewnym osobom :)
            Cieszę się, że wytrwałam aż tyle. Początkowo myślałam, że tworzenie tej historii zajmie mi tylko pół roku, ale jakoś się przedłużyło. Może przez to, że dodaję rozdziały co miesiąc?
           
            L – Dziękuję ci za to, że byłaś ze mną od samych początków. Nie chodzi o to, że komentowałaś u mnie od prologu, a o to, że od początku mojej przygody z bloggerem cię podziwiałam i twój blog był pierwszym potterowskim FF, jakie przeczytałam i to dzięki tobie założyłam swojego. Cieszę się także, że ostatnio nawiązała się między nami przyjaźń i że zaproponowałaś mi współpracę. To naprawdę dużo dla mnie znaczy :) Dziękuję ci za szczerość i uchronienie mnie od marysuizmu :)
            Mentrix Hadley – Twój blog był pierwszym, na którego weszłam. I od razu się w nim zakochałam. Dziękuję ci za to, że jesteś ze mną od początku, wspierasz mnie i pomagasz. A także ostatnio grozisz, ale to możemy pominąć. Cieszę się także, że ostatnio piszemy coś razem (czekajcie na coś nowego w najbliższym czasie!) i mogłyśmy się zaprzyjaźnić. Wiele dla mnie znaczysz!
            Gabsone nene – Jesteś dla mnie takim blogowym mentorem, Gabsone! Dziękuję ci za czepialstwo, dziękuję, że zawitałaś na moim blogu, a za swój cel życiowy wybrałaś sobie wypisanie mi wszystkich błędów :) Dziękuję ci z całego serducha za wszyściuteńko, co dla mnie zrobiłaś!
            Nique Em – Dziękuję ci za wyrozumiałość, za to, że chciało ci się w ogóle zostać moją betą, że jesteś dla mnie taka cierpliwa i z taką starannością sprawdzasz moje rozdziały, pomimo ogromnej ilości błędów.
            Karolina – Ty już dobrze wiesz, za co ci dziękuję!
            Ola – Ola, Ola, Ola! <3 Dziękuję ci za pomoc w wymyślaniu przyszłości Carli, za czytanie moich krótkich opowiadań, za ciągłe czuwanie nade mną i pośpiesznie w pisaniu rozdziału. Kochana, bez ciebie ten rozdział dalej byłby nienapisany.
            Eskaryna – Dziękuję ci, bo komentując moje wypociny, dodajesz mi takiej specyficznej motywacji. Wiedz, że zawsze czekam z niecierpliwością na twój komentarz, bo jest w nim bardzo dużo wyrozumiałości i koleżeństwa.
            Optymist – Dziękuję ci za ciepło, które aż bije od twoich komentarzy. Dodajesz mi motywacji i chęci pisania. Twoje komentarze są naprawdę cudowne!
The Grey Lady – Kochana! Dziękuję ci za twoje przecudowne komentarze, które naprawdę miło mi się czyta. Za chęć pisania, której mi dodajesz, za konstruktywną krytykę, za wyrozumiałość i cierpliwość :)
OlaAleksandra – Jesteś ze mną najdłużej i to cud, że dalej to czytasz. A więc dziękuję ci za to z całego serduszka! Dokładnie pamiętam twój pierwszy komentarz i to ,,Aleksandra, miło mi!”. Był taki obszerny i długi, po raz pierwszy wtedy ktoś przyszedł do mnie z taakim komentarzem.
KIMI – Podziękowania za twoje prześmieszne komentarze. Zawsze się przy nich szczerze uśmiecham! Mam nadzieję, że za niedługo powrócisz z nowym rozdziałem :) Bo ile można na to czekać?
Natalia Żywicka – Dziękuję ci za przedługie, przekochane i prześmieszne komentarze :) Za to, że zawsze jesteś pierwsza i czekasz na te rozdziały. Dziękuję ci za ciepło, które wnosisz do tego bloga i za wymyślanie nazw pairingów :)
Esmi – Aloha! Esmi, dziękuję ci za naprawdę śmieszne komentarze, którymi zawsze doprowadzasz mnie do łez. Zawsze taaaaaak się śmieję :) Kochana, baaaardzo się cieszę, że tutaj zawitałaś i że wnosisz taką luźną atmosferę :)
            Sophie Casterwill – Wiesz, że twoje komentarze są przecudowne? Często za nie przepraszasz, a one są przecież idealne! Zawsze się przy nich śmieję, a dodatkowo się uczę! Więc dziękuję ci za nie, za opinię, za pokazanie, że moim postaciom czasami brakuje tego czegoś i pomoc w ich naprawianiu :)
            Mglista – Zawitałaś tutaj całkiem niedawno, ale za to z jakim komentarzem przyszłaś! Naprawdę dziwię się, że chciało ci się to wszystko komentować! Pisać dziewięć komentarzy? To naprawdę dużo! A więc dziękuję ci za to z całego serducha.

            Dziękuję osobom, które pojawiły się całkiem niedawno: Kot Książkowy, Emiko, Soledad. Dopiero co przyszłyście, a już sprawiłyście mi tyle przyjemności i wywołałyście uśmiech na twarzy!
            Dziękuję osobom, które kiedyś były i gdzieś zniknęły. Dalej jesteście w moim sercu, wiedzcie, że cały czas o was pamiętam :) Nika483Kath, Andrea Ceruelo, oNyks Xyz, Aniela, Zielonooka, Aleksandra MalikTesa.
            Dziękuję wam wszystkim za wspólne tworzenie tej historii, dziękuję, że jesteście ze mną, że pomagacie mi, czekacie na moje rozdziały, pomimo że nie są idealne. Każdy z was wnosi coś od siebie do tego bloga, ponieważ wszyscy razem go tworzymy. Bez was pewnie już dawno by nie istniał, dlatego z całego serca dziękuję za to wszystkim!
            Jeśli interesują was statystyki, to tutaj je podaję :)
            Wyświetlenia – 5252
            Komentarze – 213
            Obserwujący – 20
            Posty – 11
            Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się tak dużych liczb w tak krótkim czasie. Marzyłam, aby do końca mojego bloga mieć 15 obserwujących. Teraz mam dwudziestu, a przecież nadal tworzę bloga! Dziękuję wam za to bardzo, bo bez was bym tego nie osiągnęła!
Wesołych świąt wielkanocnych! 
Pozdrowionka,
Bianka

32 komentarze:

  1. hej! widzę, że tobie udało się szybko uporać z rozdziałem, przynajmniej od naszej ostatniej rozmowy. też się muszę za to wziąć, skoro ty dałaś radę to ja też mogę!
    zacznę od małych błędów, które wyłapałam. po pierwsze, było tam "rozbierać kurtkę" - powinno być zdejmować, ściągać. wiesz o co chodzi, tak samo jak czasem ktoś mówi że ubiera buty. i w co je ubiera, w kubraczek? xD
    a drugi - cofać się do tyłu. to zdaje się jest tautologia, wiadomo że do przodu się nie cofniemy.
    i to tyle jeśli chodzi o błędy, co do reszty rozdziału to muszę powiedzieć, że styl jest z rozdziału na rozdział coraz lepszy. początek rozdziału, gdzie był pokazany cały chaos w kontraście że spokojem Antoniego był opisany naprawdę świetnie.
    tresciowo bardzo ciekawie i nie wiem czy rzeczywiście jest krótki, czy po prostu tak szybko mi zleciał. Peter wydaje się być magnesem na nieszczęścia, tak myślę że patrząc na jego późniejszą zdradę można uznać, że to m.in. doprowadziło do niej. mógł w końcu uznać że jest tak beznadziejny że to i tak bez znaczenia, a po co się narażać?
    James i Lily podczas tej walki to coś cudownego. nie rozumiem jak można ją parowac z Severusem, przecież państwo Potter są bezbłędni razem. to jak o siebie dbają, mimo że taaak się nie lubią!
    to, że nastolatkowie nie trzaskaja zakleciami równie dobrze jak Dumbledore tez doceniam. zrównoważone, tak jak powinno być.
    i biedny Terry /*
    w każdym razie opisy udane i dynamiczne, takie jakie powinny być.
    A co do podziękowań to...
    no, zanim wzięłam się za rozdział zjechałam z ciekawości na dół, ciekawa byłam co tam napisałaś, a jak na samym początku zobaczyłam siebie, to jejku;_; to była ostatnia rzecz, jakiej się spodziewałam, naprawdę. nie przyszłoby mi do głowy, że ktokolwiek moglby zacząć pisać po przeczytaniu Asphodelusa, podziwiać, w ogóle cokolwiek. w każdym razie zrobiło mi się tak ciepło na serduszku i od rana dzień jakiś lepszy <3 dziękuję <3
    no, to ja lecę, oby kolejny rozdział już był szybko i bezproblemowo napisany! do następnego <3

    www.theasphodelus.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej, hej!
      A uwinęłam się jakoś! No bierz się, bierz – ja czekam na ten rozdział!
      Błędy już poprawione. Muszę pamiętać o tym rozbierać i ściągać, bo już drugi raz tak napisałam :///
      A dziękuję! Ten fragment pisało mi się wyjątkowo dobrze :)
      Czy krótki? Przeciętny. Ani długi, ani krótki. Taki jak reszta, powiedzmy :)
      No Peter to ma pecha w życiu. Ale nie powinien się przecież winić za to, że porwali jego rodziców! W końcu to nie jego wina! Nie mógł nic zrobić...
      Przyznaję, kocham ten fragment. Chodzi o to, że mi się go dobrze pisało, bo oni są przecież tacy kochani!
      No biedny, biedny... Chociaż teraz jak o tym myślę, to trochę za szybko go uśmierciłam. Mogłam z nim jeszcze poczekać xd
      A dziękuję bardzo!
      Ja się po prostu w asphodelusie od początku zakochałam ^^
      Bardzo się cieszę, że ci to dzień umiliło :)
      Dziękuję!
      Pozdrowionka,
      Bianka!

      Usuń
  2. Cześć, rybeńka! O widzę, że mamy tu mały jubileusz. Obyś mogła świętować takich więcej :)
    Nie wiem, jak mogłaś dopuścić do tak dużej przerwy między rozdziałami
    Podobało mi się, jak opisałaś atmosferę napięcia. Siedzę tu sobie bezpieczna z herbatką, ale aż poczułam te nerwy! Okazuje się, ze ten sprytny budynek ma też swoje wady. Wydaje mi się, że Jonathan nieprzypadkowo jest jedyną osobą, która się w tym wszystkim orientuje - żyje w swoim własnym świecie, gdzie czas płynie trochę inaczej, więc równie dobrze może zrozumieć myślący budynek :p
    W ogóle akcja w tym rozdziale gna i podobało mi się to, udało Ci się niczego nie zgubić po drodze.
    Moja ulubiona część rozdziału to ta o Peterze :) Wyszło przekonująco, naturalnie i jeszcze dostało mu się trochę uwagi. Chcąc nie chcąc, biedny Pete znalazł się w centrum wydarzeń.
    Ogólnie rozdział bardzo mi się podobał, był niesamowicie dynamiczny, ale zadbałaś o szczegóły i wszystko można było sobie doskonale wyobrazić. Kurczę, szykują się spore problemy, skoro jeden z Obdarowanych nie żyje, nie mam pojęcia co teraz będzie. Pozostaje mi tylko nadzieja, że kolejny rozdział pojawi się o wiele szybciej niż ten!
    Jeej, dziękuję Ci bardzo za miłe słowa :) Jestem zawsze do Twojej dyspozycji!
    Buziaczki-ślimaczki
    Eskaryna

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj, coś mi urwało podczas jęków na temat dużej przerwy czasowej między rozdziałami :p Po prostu ostatni skończył się tak emocjonująco, że nie można było doczekać się ciągu dalszego!

      Usuń
    2. Hej, kurczaczku!
      Takie jubileusze są o tyle fajne, że możesz sobie powiedzieć - wytrzymałam już pół roku i dalej piszę.
      No przepraszam! Nie chciałam! Tak jakoś wyszło...
      W takim razie oznacza to, że ten rozdział jest moim sukcesem. Tak Jonathan to osoba dość... specyficzna xd Nie ma innej, która mogłaby się w tym połapać :)
      Znalazł się, znalazł, a jeszcze trochę swoich momentów będzie miał. Tak przynajmniej planuję.
      Cieszę się, że mi się to udało :) Szykują się z tego powodu problemy i zdradzę, że nie tylko w PWD.
      Postaram się, aby był szybciej!
      A nie ma za co, w końcu zasłużyłaś xd
      Pozdrowionka,
      Bianka :)

      Usuń
  3. O, Tobie też stuknęło pół roku? Przypadek? Dzięki za podziękowania xD
    Teraz do rozdziału: Może zabieg z powtórzeniami „Pan Antoni” był celowy, ale mnie trochę raził. Ale zrobiło się ciekawie. Kurczę, ale akcja! Nie wierzę Ci, że Syriusz zginie, więc masz teraz wymyślić, jak go wskrzesić. Chociaż on pewnie wcale nie umarł…
    No i Peter <3 Uwielbiam kawałki o nim. To ciągnięcie siatki było zabawne. Ale ogólnie jest rozczulający, biedak. Czuje się gorszy.
    Jejciu, rozdział emocjonujący. Aż chce się wiedzieć, co będzie dalej, bo żadnych teorii nie mam.

    Pozdrawiam <3
    *Nie musisz mnie informować o nowych postach, bo Twojego bloga obserwuję, więc widzę wszystko :)*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej, hej!
      Zgodnie z twoją radą pousuwałam trochę panów Antonich :)
      Pomyślę nad tym xd
      Miło, że ci się ten fragment podobał. Nie chciałam biednego Petera tak zostawić (chociaż nienawidzę go całym sercem), więc dałam mu jakąś tam rolę w tym opowiadaniu. Co z tego wyniknie, zobaczycie sami. W przyszłości :)
      Musisz troszku poczekać. Mam na razie trzy linijki rozdziału xd
      Okej, zapamiętam!
      Pozdrowionka,
      Bianka

      Usuń
  4. Ulalalala, czy ja śnię? NIE!!! Haha, masz być ze mnie dumna! Dlaczego? Bo piszę komentarz od razu po przeczytaniu! No ja powiem nieskromnie, że jestem z siebie zadowolona XD Ale, wracajmy do rozdziału!
    A rozdział to jakaś masakra teksańską piłą mechaniczną! Tak, dobrze przeczytałaś. Jeszcze mnie tak żaden rozdział nie zniszczył od środka XD Taki dojmujący, przytłaczający wyciskacz łez. Chociaż nie przeżyłam tego aż tak mocno... Dlaczego? Moja droga, uśmierciłaś Syriusza! Brawo Ty! XD Jak ja się uśmiechnęłam od ucha do ucha XD Pfu, wypluwam te słowa! No ale sorry, już Rowling mnie przyzwyczaiła do śmierci Blacka XD A tak się zarzekałaś, tak mówiłaś, że to będzie dla Ciebie zbyt trudne, że tego nie zrobisz... Bolało tak strasznie? XD Chociaż tutaj wyczuwam podstęp... Tak łatwo nie pożegnałabyś się z nim - nawet siarczystego na pożegnanie nie dostał XD Cusik kombinujesz, ale nie mam pojęcia co... Ale że Terry'ego uśmierciłaś - nie pokazuj mi się na oczy za to! On był taki młody, miał całe życie przed sobą! A do tego Obdarzony - nie masz litości, kobieto! Ja nie wiem czego żeś się najadła podczas pisania tego rozdziału (eeee, co ja gadam, wystarczy, że rozmawiałaś ze mną XD), ale ten rozdział rozwalił moją psychę. Taki mind blown, wiesz? No, to wracając do innych wątków, a mianowicie do wątku Petera - świetnie, że starasz się go postawić w dobrym świetle, a nie przedstawiasz go jako takiego wrednego szczura. Punkcik za to! Teria... Hmmmm... Ona jeszcze dużo namiesza, ja Ci to mówię, tak, tak.
    Kurde, już minęło pół roku?? o.O Jak ten czas szybko mija! Masakra jakaś. I podziękowania - nie masz za co dziękować! W moim obowiązku leży ganiać Cię z kolejnymi rozdziałami, więc wiesz:D Ktoś musi dać Ci kopa w cztery litery, żebyś w końcu coś napisała, chociaż Tobie to i tak idzie lepiej ode mnie... Ja nie napisałam niczego od... ferii? XDXD Pomińmy XD No, więc... Kiedy kolejny rozdział? XD
    Weeeeeeeeny życzę i Wesołych Świąt!:D
    Valerie Kiss (kurde, jak ja kocham ten pseudonim XD)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej, hej!
      Jestem z ciebie bardzo dumna! Naprawdę! Tak dumna od dawna nie byłam!
      Śmierci Syriusza nie skomentuję... Dalej jestem w żałobie :(
      No niestety... Takie życie. Kogoś trzeba było uśmiercić. Padło na Terry'ego. W sumie to nie wiem dlaczego xd Tak jakoś mi się napisało na sam koniec xd
      Tak Teria namiesza. I to dość dużo. I nawet wiem już jak :)
      Kolejny rozdział już się pisze :) Życzyłabym ci też wesołych świąt, ale przecież się już skończyły xd
      Pozdrowionka,
      Bianka

      Usuń
  5. Ja to kocham!!!!!Ale niech w końcu ujawni się ten dar! Nie będę się rozpisywać, bo to opowiadanie jest po prostu genialne!! Szybko pisz next!❤

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej, hej!
      Miło, że zawitałaś tutaj i że ci się podoba :)
      Co do daru, jeśli przeczytasz rozdział jeszcze raz, może zauważysz coś nadzwyczajnego. Coś co się ukryło między wersami :) Ale już nic więcej nie mówię!
      Pozdrowionka,
      Bianka

      Usuń
  6. Yaaaaaaaaaaaaaaaaay!!!!!!!!!!! Wstawiłaś nowy rozdział!!!!!!!! Tia... sorry, że dopiero komentuje, ale myślę, że i tak domyślasz się co chcę tu jeszcze napisać.
    Czemu Syriusz??????? Od dzisiaj masz zarezerwowane najgorsze miejsce w piekle. Czemu Terry??? Grrrr...
    Oczywiście poza twoją tendencją do uśmiercania fajnych postaci rozdział cudowny i chyba mnie powoli nawracasz na bycie Potterhead (czuj się wyróżniona, bo czytałam kilka ff i im się to nie udało).
    Tak ogólnie nie cierpię Petera, ale + za to, że nie jest taki do szpiku kości zły.
    Czemu jeszcze nie napisałaś jaki dar ma Carla? Grrr...
    Na koniec dodam jeszcze, że baaaaaaaaardzo ci gratuluję jubileuszu (?) czy jak tam chcesz to nazwać. Nie musisz mi dziękować, bo jak już pisałam, to ja powinnam dziękować tobie za przypomnienie za co kiedyś lubiłam serię J.K.Rowling.
    Pozdrawiam i jeszcze raz gratuluję
    Kot
    Ps: Weny!
    Ps2: Jak w następnym rozdziale nie napiszesz jaki dar ma Carla to będziesz martwa. Grr...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam drugi powód żebyś czuła się wyróżniona: to najdłuższy komentarz jaki dałam kiedykolwiek komukolwiek.
      Kot
      Ps: Jak masz chwilę i chcesz pobawić się w korektora tekstów to zapraszam do mnie. Tym razem to wersja hard, bo nie sprawdzałam jeszcze błędów.

      Usuń
    2. Hej, hej!
      Ty przepraszasz, że dopiero teraz komentujesz? A co ja mam powiedzieć? Ile już czeka na mnie twój trzeci rozdział? W każdym razie już się za niego biorę, oczekuj mnie w najbliższym czasie :)
      Miejsce w piekle już od dawna na mnie czeka xd Żartuję, ja przecież jestem taką grzeczną dziewczynką xdd
      Ha! Cieszę się, że mi się to udało! Czuję się wyróżniona!
      Ah, oczywiście, że musiałam o tobie wspomnieć! Przecież poświęcasz czas mi i temu opowiadaniu, komentujesz... Jak bym mogła o tobie co nie co nie napisać?
      Przeczytaj jeszcze raz scenę pisaną z perspektywy Carli, a może coś o darze Carli wychwycisz :)
      A chętnie sprawdzę twoje rozdziały :) Mogłabym twojego maila? To wtedy ci wyślę, co znalazłam :)
      Pozdrowionka,
      Bianka

      Usuń
    3. Chyba drugi rozdział xD
      Mój email: kotksiazkowy@gmail.com

      Usuń
    4. Chyba się domyślam, ale napisze ci na maila, żeby nie psuć zabawy innym
      Pozdrawiam
      Kot

      Usuń
    5. Tak, drugi :) Policzyłam sobie prolog jako rozdział i tak wyszło :) W najbliższym czasie wyślę ci, co trzeba poprawić :)

      Usuń
  7. O raju... Sama w to nie mogę uwierzyć, ale... nie mam się do czego przyczepić! Wow.
    Jestem z ciebie tak dumna. Tak naprawdę dumna. Każdy opis, każdy dobrze postawiony przecinek był miodem na moje serduszko... Bardzo rozwinęłaś się pisarsko. A rozdział? Kobieto, trzymał w napięciu! Wszystko było idealnie wyważone. Na swoim miejscu. Zgrabnie przechodziłaś z jednej perspektywy do drugiej. Były łzy, napięcie, strach. A ten głos dziadka - aż mi się zrobiło smutno.
    Nie mogę uwierzyć, że to ten sam blog. A wszystko to osiągnęłaś swoją pracą, wytrwałością, uporem. :D
    Chyba uczeń przerósł mistrza, mój padawanie. A za zakończenie masz u mnie propsy. Gabosne uwielbia takie urywanie rozdziałów - o czym dobrze wiesz :*
    O tak! Jestem jak mistrz Zen. Nie musisz mi dziękować. Naprawdę się cieszę, że mogłam ci pomóc <3 Ale tak naprawdę to twoja zasługa.
    Pisz dalej, mój młody Jedi - czujesz to? Tak. To awans :D
    Pozdrawiam!
    academie-mirandel.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej, hej!
      O, kurczaczki. O, kurczaczki. O, kurczaczki... Nie widzisz błędów? Gabsone, ty nie widzisz błędów? Musiałaś niedokladnie szukać xd na pewno jakieś są xd
      Na Merlina, dziękuję! Nawet nie wiesz, jak miło mi to słyszeć! No naprawdę! Ty mi ostatnio tyle szczęścia dajesz, że to jest po prostu nie możliwe! xd
      Cieszę się, że rozdział wywarł takie emocje :) Naprawdę to chyba najlepsza rzecz, jaką mogłam usłyszeć :)
      Hahahahaha, co to, to nie! Jeszcze muszę duuuużo pracować, żeby być choćby w połowie taka dobra jak ty :)
      Oh, ah, dziękuję! Sama byłam zdziwiona taką końcówką xd
      Oh, bez ciebie bym do tego nie doszła :) Nie pomniejszaj swoich zasług xd
      Na Merlina! Wyczuwam to w powietrzu... Tak, to zapach... zwycięstwa! Jeaaahh! Jestem młodym Jedi!
      Pozdrowionka,
      Bianka!

      Usuń
  8. Haha :D
    Dziękuje Ci bardzo :* ^^
    I uwaga, uwaga... *fanfary* Za niedługo wracam !!!!
    Zaraz po napisaniu egzaminów próbnych (druga gimnazjum się kłania...) zabieram się ostro za pisanie !
    Strasznie za tym tęsknie. I za pisaniem i za komentowaniem, bo mi również dawało to wiele radości ^^
    Wróce najszybciej jak będę mogła :*
    Do przeczytania ;* !
    ~KIMI

    OdpowiedzUsuń
  9. P.S. I obiecuje Ci, że nadrobię WSZYSTKIE Twoje opuszczone przeze mnie rozdziały !!!
    P.S.2 Tylko mi o tym przypomnij ;P (żarcik xD)
    ~KIMI

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No w końcu, KIMI! JA CHCĘ JUŻ ARIANĘ I SILVER! CHCĘ! BARDZO! Oh, no popatrz! Też jestem w drugiej gimnazjum! Ale ja będę pisała pod koniec roku :))))
      To czekam! Przede wszystkim na nowy rozdział.
      Dobry żarcik xd Naprawdę śmieszny :)
      Pozdrowionka!

      Usuń
  10. Heej... *chowa się za ścianą i macha nieśmiało rączką*
    Borze szumiący... strasznie cię przepraszam! W życiu bym nie pomyślała, że mogę się AŻ tak spóźnić z komentarzem! Naprawdę jest mi bardzo, bardzo przykro. Mam nadzieję, że jednak po raz kolejny będziesz skłonna mi wybaczyć to karygodne opóźnienie.
    Skoro już mi wybaczyłaś (mój urok osobisty działa cuda), to przejdźmy do cytowania.
    ,,Prezes PWD [...]" bejbs... zlituj się i nie pisz więcej skrótów. Wiem z własnego doświadczenia, że to zły pomysł. Lepiej pisz pełną nazwę albo po prostu "organizacja" albo coś w tym stylu. Brzmi i wygląda lepiej. To taka tam rada.
    ,,– Na kulturę zawsze jest czas" weź mi znajdź takiego faceta, z taką kulturą osobistą w dzisiejszych czasach! Ech... ja chcę do lat siedemdziesiątych (i do Syriusza xD)!
    ,,– I tu was mamy – powiedziała, uśmiechając się z chorą przyjemnością, kobieta o czarnych jak smoła włosach." Bella ma piękna...! Jak zwykle wyszła psycho <3
    ,,– On musi żyć!" Spokojnie, Carla. Syriusz przeżyje. Bianka go nie zabije. Zostawi go na potrzeby opowiadania. A niech tylko spróbuje zrobić inaczej to... moja best friend jest stalkerką, lepiej uważaj ( ͡° ͜ʖ ͡°)
    Sorry za tą minkę, ale mam na nią teraz taką fazę, że wiesz...
    If you know what I mean ( ͡° ͜ʖ ͡°)
    Ogółem to rozdział nie był zły, ale... kurde! Wciąż mi czegoś brakuje... trochę za mało przemyśleń w trakcie walki, za mało emocji w niektórych momentach. Po prostu czegoś mi brakowało.
    Ale nie będę cię oczerniać, bo jak teraz piszę swój rozdział to po prostu... masakra. Też mi czegoś brakuje, jednak mam nadzieję, iż w końcu to przeczucie zniknie i będzie mi łatwiej pisać.
    Niemniej jednak, rozdział był ciekawy i smutny.
    Btw. Czyżby Carla zaczynała dostrzegać, że Syriusz jest dla niej kimś więcej? Mhm... ciekawie, ciekawie.
    Strasznie mi się plątały imiona ,,Obdarzonych". Mylę wszystkich (pomijając Carlę i spółkę i rodziców Jamesa), co jest trochę uciążliwe, ale mną się nie przejmuj! To nie przez ciebie... po prostu, ostatnimi czasy jestem jakaś nieswoja.
    Powiem tyle: zdołowałaś mnie tym postrzeleniem (bo nie powiem śmiercią, w końcu Black przeżyje. On MUSI przeżyć, czaisz?) Syriusza. Szkoda, że nie udało ci się trochę bardziej rozrysować tego fragmentu, ale i tak był dobry.
    A co do Petera... szkoda mi go. Widać, że popełnił błąd i teraz tego żałuje. Najpierw przyjaciele, a teraz rodzice... matko, mam nadzieję, że weźmie się w garść i sobie poradzi! Od jakiegoś czasu ogólnie jestem Team Peter, bo uważam, że w młodości popełnił błąd i w głębi duszy nie chciał zdradzić przyjaciół. Lubię sobie myśleć, że nikt nie jest do końca zły. Że nikt nie rodzi się zły, tylko świat oraz ludzie poniekąd "zmuszają" go do bycia takim jakim jest.
    Jeszcze raz przepraszam za tak długi brak odezwu i pokornie liczę na wybaczenie! <3
    Życzę Ci, abyś utopiła się w morzu weny oraz z niecierpliwością oczekuję nn!
    Sophie Casterwill

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej, hej!
      A wiesz, że o tobie dzisiaj myślałam? Wchodzę na bloga, patrzę – o wilku mowa xd
      Okej, nie będę tak pisać. Nie wiedzałam, że to przeszkadza xd
      Też chcę!
      Ale to nie Bella!! Teria!
      Hmmm... Nad tym się jeszcze zastanowię. Ale tymczasem patrz jaki piękny stół!
      :( Muszę nad tym jeszcze popracować. Więcej emocji. Więcej emocji – wbić sobie to do głowy.
      Czy jest kimś więcej? Nie wie tego jeszcze ani autorka, ani Carla xd Wyjdzie w praniu.
      Obdarzonych jest tylko trójka: Pedro, Scarlette i najstarszy Terry.
      Syriusz, Syriusz... I co ja mam z tobą zrobić?
      A to na pewno prawda. Nikt od początku nie może być zły. To tak nie działa. Co nie zmienia faktu, że błąd, który popełnił doprowadza mnie to szewskiej pasji...
      Hahahaha, nie przepraszaj. Nie masz aż tak złego opóźnienia :)
      Dziękuję!
      A tak wg to kiedy rozdział u ciebie?
      I jak robisz takie buźki?!?!

      Usuń
    2. Znaczy, mi te skróty aż tak nie przeszkadzają, ale dla niektórych... lepiej po prostu nie pisać, jeśli nie chcesz zostać zlinczowana xd
      Sorry, nie orientuję się już w tych imionach :D
      Rozdział... mój rozdział powinien być gdzieś w tym roku. Chyba.
      Wpisz w google "lenny face" i będzie ( ͡° ͜ʖ ͡°)
      Nie ma za co ( ͡° ͜ʖ ͡°)

      Usuń
    3. Ale ma być szybciej!!! Proszę! Tak pięknie, proszę!!!
      Oh! Dziękuję! W końcu się nauczę!

      Usuń
  11. Nominuję Cię do LBA!
    Link:http://ostatniamysl.blogspot.com/2016/04/lba-2-i-3.html
    Pozdrawiam
    Kot

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeju! Dziękuję bardzo! Odpowiem jak najszybciej na pytania!

      Usuń
  12. No tak... to musiało stać się prędzej czy później.
    Zapraszam na bloga. Chyba domyślasz się, co na ciebie tam czeka, prawda...? Niestety, muszę potwierdzić twoje obawy.
    Sophie Casterwill

    OdpowiedzUsuń
  13. Hej, kochana!
    Może na początek odniosę się do twoich podziękowań. Z całego serca gratuluję Ci wytrwałości na blogu! I uśmiechnęłam się szeroko na wspomnienie "Aleksandra, miło mi" haha, nie miałam pojęcia, że ktoś będzie to jeszcze pamiętać! Nie powinnaś się dziwić, że ciągle odwiedzam twoje opowiadanie, w końcu jest świetne!
    A nawiązując jeszcze do rozdziału:
    Właściwie to nie mam pojęcia od czego zacząć :p
    Zaatakowali śmierciożercy. Kurczę, mam nadzieję, że następny rozdział nie będzie się zaczynał od słów, gdy ktoś przychodzi do Huncwotów i oznajmia im "X nie żyje..." :'(

    Peter. Jejku jak on mógł być taki głupi i zostawić list tak po prostu w komodzie. Jejku, nie moge, no XD

    No i jeszcze moment, w którym walczyli Huncwoci. Bardzo mi się spodobało, że pokazałaś to jak są zgodni. Np. kiedy Carla i Syriusz obróceni do siebie plecami, świetnie siebie ochraniali lub gdy Lily uchroniła Jamesa (a właśnie, opisałaś, że dostałby czerwonym strumieniem światła i że go to mogło zabić, a z tego co pamiętam to Avada miała zielone światło).
    Jejku no i oni wszyscy. To są tylko dzieci! Ktoś dorosły powinien z nimi być, przecież to logiczne, że dzieci nie dorównują umiejętnościami z doświadczonymi śmierciożercami!Aż jestem normalnie zła. Nie dopuszczam do świadomości, że coś się stało Syriuszowi, albo stanie reszcie.
    Wiesz co Ci powiem? Że miałam iść pakować walizki przed wyjazdem, a zamiast tego jak najszybciej idę do najnowszego rozdziału .-.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej, hej!
      A dziękuję :) Ja się wtedy uśmiechałam tak szeroko i było mi tak ciepło na serduchu, że trudno zapomnieć te słowa XD
      No nie zaczynał się, choć jedną osobę uśmierciłam...
      Peter i jego pomysły zawsze rozwalają system XD
      Taaaak, chciałam w taki sposób pokazać jak duża przyjaźń ich łączy, jak bardzo są ze sobą blisko. No i tam było właśnie takie nietypowe Jily XD Tak Avada miała zielona światło, ale to nie była Avada. Już nie pamiętam o jakie zaklęcie mi chodziło, ale nie tylko Avada uśmierca. Dla przykładu Molly zabiła Bellatriks nie używając Avady :)
      Był z nimi przecież aż Jonathan! XDDD Ah ta odpowiedzialność! Ale potem ich dogoniła reszta dorosłych XD I im pomogli XD
      hahahha, mam na ciebie zły wpływ XDD

      Usuń

Obserwatorzy

Lydia Land of Grafic