Rozdział XIII

         – Pomyśl, w co ma się zamienić ten pokój i przejdź tędy trzy razy – nakazała Carla, wskazując na pustą ścianę znajdującą się przed nimi, a Scarlette spojrzała na Blue jak na wariatkę, ale gdy ta pokiwała zachęcająco głową, posłusznie wykonała jej polecenie. W skupieniu obserwowali blondynkę, maszerującą z zamkniętymi oczami wzdłuż ściany.

         Według Carli robiła to zbyt wolno. Aż dygotała ze zniecierpliwienia i ekscytacji, chcąc jak najszybciej pokazać Puchonom magię Pokoju Życzeń. Nie mogła wytrzymać ani minuty dłużej – było to zapewne spowodowane faktem, że tajemnica tego pomieszczenia ją samą także ciekawiła. W końcu była to jedna z nierozwiązanych przez nich zagadek Hogwartu – nie dość, że wystarczyło jedynie pomyśleć o swoich potrzebach, a Pokój już wiedział, co ma w sobie zawierać, to jeszcze nie dało się go nanieść na mapę huncwotów.

         Po chwili ku zdziwieniu Scarlette i Pedro w ścianie pojawiły się wielkie, złote drzwi zdobione tak bogato, że ich przepych aż raził w oczy. Dziewczyna spoglądała na to w osłupieniu, z lekko uchylonymi ustami.

         – Ale przecież jeszcze przed chwilą…

         – Otwórz – przerwał jej Syriusz, uznając, że należy pójść za ciosem we wprawianiu dziewczynę w zdumienie.

         Podeszła do drzwi i napierając z całej siły, pchnęła je. Nie uchyliły się mocno, ale wystarczająco, aby mogła wejść do pomieszczenia. Wsunęła się przez szczelinę i zniknęła im z oczu.

         Ciekawi, jaki pokój wymarzyła sobie Scarlette, skierowali się w stronę wejścia. Syriusz musiał otworzyć drzwi trochę mocniej, bo by się przez nie nie przecisnął. Przepuścił Carlę, Lily oraz Jamesa, który – wykorzystując okazję – wepchał się przed niego, i dopiero wtedy wszedł do Pokoju Życzeń.

         Pomieszczenie zamieniło się w nowoczesny salon. Na podłodze znajdował się duży, miękki dywan, na którym stały dwa jasne, skórzane fotele, jedna kanapa z tego samego kompletu i szklany stolik. Zaraz obok Black dostrzegł kominek, w którym brakowało jedynie ciepłych płomieni, które ociepliłyby zimny wystrój. Na pomalowanych na biało ścianach wisiały abstrakcyjne obrazy nie ukazujące nic konkretnego – tak się przynajmniej wydawało Syriuszowi, który do znawców sztuki jednak nie należał.

Pokoju nie można było nazwać przytulnym – szpitalna biel, która obejmowała każdy kąt pomieszczenia, sprawiała, że wydawał się zimny – ale na pewno nie to wprawiło Scarlette w taki stan.

Dziewczyna stała na środku pokoju i nieruchomym wzrokiem wpatrywała się w jakiś punkt przed sobą. Jej ciało było całe spięte i zdrętwiałe, jedynie dłonie, które zacisnęła w pięści, trzęsły się niemiłosiernie.

         – Scarlette? – spytał James zmartwionym głosem, kiedy tylko zobaczył dziewczynę. – Wszystko dobrze?

         Słysząc głos Pottera, blondynka drgnęła, jakby wyrwana z zamyślenia, i odwróciła się. Nie potrafiła ukryć uczuć, które malowały się na jej twarzy – ból i żal odbijały się w łzach gromadzących się w kącikach jej oczu.

         – Chodźmy stąd – powiedziała, a jej głos zadrżał i lekko się załamał. – Proszę. 

         Nie spojrzała w kierunku żadnego z nich, kiedy przechodziła obok. Głowę miała spuszczoną, jakby wstydziła się tego, co się przed chwilą stało. Przyglądali jej się z niepokojem, ale nikt nie wiedział, jakie wspomnienia mogły wiązać się z tym miejscem, że Scarlette tak na nie zareagowała. Oczywiste jednak było, iż nie należały do przyjemnych.

         Opuścili Pokój Życzeń, idąc za dziewczyną. Żadne z nich o nic nie pytało – skoro Scarlette nie opowiadała nic z własnej woli, woleli póki co nie naciskać. Spodziewali się co prawda, że kiedyś dziewczyna o wszystkim im powie – w końcu byli jej przyjaciółmi – ale teraz uznali, że warto dać jej trochę czasu i nie męczyć jej zbędnymi pytaniami.

Kiedy wyszli na korytarz i stanęli na przeciwko gobelinu z Barnabaszem Bzikiem i trollami, drzwi Pokoju Życzeń zniknęły, a ściana ponownie stała się pusta. Syriusz spojrzał na Scarlette – dziewczynie udało się już opanować, jej dłonie nie drżały, sylwetka trochę się rozluźniła, a na twarzy pojawił się nawet uśmiech, którym chciała ich uspokoić. Widać było co prawda, że został on wymuszony, a wykrzywienie ust w takim grymasie sprawiło jej niemało trudności, ale Black i tak poczuł się lepiej, zauważając, że już nie jest ze Scarlette tak źle.

Nie wiedział, czy to przez to, że jego przyjaciele byli dla niego jedyną rodziną, ale czuł się odpowiedzialny za całą ich grupę. W sumie to ta rola powinna przypadać Carli, bo to w końcu dla niej wszyscy pojawili się w kwaterze PWD, ale Black i tak chciał wszystkimi się opiekować. Dlatego teraz, kiedy Scarlette znalazła się w takim stanie, od razu bardzo się zmartwił. Traktował ją trochę jak młodszą kuzynkę – urodziła się w końcu trzy lata później niż oni – a w dodatku od kiedy uratowała mu życie, miał u niej wielki dług do spłacenia.

Nie chciał więc za żadne skarby, aby coś ja trapiło.

I chociaż teraz nie chciała im o powodach swoich zmartwień opowiedzieć, Syriusz już postanowił, że o wszystkim się dowie i postara się w jak największym stopniu dziewczynie pomóc.

~~~~~~~~

Carla w ogóle nie była zadowolona z atmosfery, która powoli tworzyła się między nimi. Syriusz i Peter byli pokłóceni. Black na każdym kroku starał się pokazać, że wcale nie wybaczył Pettigrew – dokuczał mu, rzucał kpiące spojrzenia, niekiedy popychał, udając, że niechcący lub ignorował sam fakt jego istnienia. Sama uważała, że Łapa przesadza z tą awersją do Glizdogona i trochę ją zachowanie przyjaciela denerwowało. Scarlette coś się stało zaraz po zobaczeniu Pokoju Życzeń – była podenerwowana i chociaż starała się zachowywać tak jak zawsze, nie potrafiła ukryć swoich emocji. To z kolei doprowadzało Syriusza i ją samą do szewskiej pasji – bardzo martwili się stanem dziewczyny. James i Lily też byli jacyś markotni. Carla nie wiedziała dlaczego, możliwe, że udzieliły im się nagłe zmiany nastrojów przyjaciół. Z twarzy Pedro nic nie mogła wyczytać. Humor Remusa zbytnio się nie zmienił, ale Blue doszła do wniosku, że musiał podejść do sprawy Scarlette po prostu w inny sposób – skoro na razie dziewczyna nie chce im nic powiedzieć, a jakoś sobie radzi, trzeba poczekać aż się otworzy, a póki co nie strzępić sobie nerwów.

Ale jak miała tego uniknąć, kiedy większość jej przyjaciół ponownie została opanowana przez ponury nastrój? Zwiedzanie zamku miało być miłą wycieczką, tymczasem odwiedzili dopiero pierwsze miejsce, a ich  humory zostały całkowicie popsute.

Może za chwilę o tym zapomną? Do Scarlette powróci dawna ekscytacja spowodowana perspektywą poznania najciekawszych zakątków Hogwartu, co uspokoi trochę Syriusza i ją samą? W końcu teraz zbliżali się już do biblioteki, którą Remus zaproponował zwiedzić zaraz po Pokoju Życzeń. Może to zaciekawi młodszą blondynkę i sprawi, że sytuacja, która zdarzyła się na siódmym piętrze, przynajmniej na chwilę odejdzie w niepamięć?

Minęli portret jakiegoś spasłego hrabiego i skręcili w lewo, wchodząc do biblioteki. Carla od razu rzuciła okiem w stronę Scarlette. Odetchnęła z ulgą, kiedy zobaczyła, że było już znacznie lepiej – na jej twarzy pojawił się niewymuszony uśmiech, kiedy zauważyła wszystkie zbiory książek znajdujące się w bibliotece Hogwartu. Prawda była taka, że nawet jeśli kogoś nie interesowały żadne opasłe tomiska, to pomieszczenie i tak robiło na tej osobie wielkie wrażenie. Obok sięgających sufitu, zapełnionych zakurzonymi książkami półek nie dało się przejść obojętnie. Dodatkowo w pomieszczeniu panowała magiczna atmosfera – w powietrzu złotem błyszczały drobinki pyłu, przez okno wpadały promienie słoneczne, w niektórych miejscach przebijając mrok, a do niektórych nie docierając i nie mogąc zakłócić trwającej tam ciemności oraz tajemniczości. Teraz, kiedy uczniowie wyjechali na święta, panowała tutaj cisza idealna – nie została przerywana nawet szelestem pergaminów lub szeptami, które zwykle wypełniały bibliotekę. Nigdzie nie słychać było także pani Pince; nikogo to jednak nie zdziwiło, bo od zawsze pozostawało wiadome, że bibliotekarka potrafi poruszać się bez wydawania choćby najcichszego odgłosu.

– Wow – wyszeptała Scarlette oszołomiona pięknem hogwarckiej biblioteki. – Ale tu pięknie.

Pedro tylko pokiwał głową, ale na jego twarzy, na której nigdy nic się nie malowało, także widać było podziw.

Carla zaśmiała się cicho. Pomimo że widok był naprawdę piękny, na nich nie robił już takiego wrażenia. Spędzali tutaj czas prawie codziennie, więc udało im się już do niego przyzwyczaić. Nadal doceniali wspaniały wygląd i atmosferę panującą w pomieszczeniu, ale nie zatrzymywali się przed wejściem jak wryci, a ich usta nie układały się mimowolnie w wielkie O, jak to się stało w przypadku Scarlette.

Młodsza blondynka powoli zagłębiła się między regały, delikatnie przejeżdżając opuszkami palców po grzbietach grubych ksiąg. Co chwilę wzdychała, kiedy zauważyła egzemplarz, który wydał jej się wyjątkowo ciekawy lub wzbudził jej zachwyt samym swoim wyglądem.

Pedro także podążył za dziewczyną, przyglądając się książkom. Widoczne było, że szukał czegoś konkretnego. Niekiedy zatrzymywał się przy regale i wyciągał któryś z egzemplarzy, ale za każdym razem odkładał go z powrotem na półkę, kręcąc przy tym nieznacznie głową.

– Macie coś o mugolskiej historii? – spytał po chwili.

         – Powinno coś się znaleźć. – Uśmiechnął się Remus i machnął ręką, tym samym dając Puchonowi znak, aby za nim podążył.

         Lily także skierowała się w stronę Lunatyka i już po chwili zniknęli w jednym z ciemniejszych zakątków biblioteki.

         Carla uważnie przyjrzała się Syriuszowi, który opierał się nonszalancko o ścianę. Po chwili doszła do zadowalających wniosków – Black, zaobserwowawszy poprawę nastroju młodszej Puchonki, trochę się rozweselił. Ona sama także znacznie się uspokoiła – wcześniej bardzo przejęła się nagłym wybuchem emocji dziewczyny.

         – O... A co to za miejsce? – spytała Scarlette, wpatrując się w wyraźnie odgrodzony sektor biblioteki, który wydawał się mroczniejszy i bardziej tajemniczy.

         – To Dział Ksiąg Zakazanych – wyjaśniła Carla.

         – I jak sama nazwa wskazuje, nie można wchodzić tam tak po prostu. – Lily nagle pojawiła się tuż przy nich. – Jeśli otrzymasz zgodę od nauczyciela, oczywiście możesz tam wejść, ale w innym wypadku wstęp jest wzbroniony – pośpieszyła z wyjaśnieniami.

         Syriusz uniósł brwi bardzo wysoko, ale nie kwestionował zdania Evans. Carla dobrze wiedziała, że mogłoby to grozić wielką kłótnią. Swojego czasu pod peleryną niewidką Black i Potter zaglądali do tej części biblioteki, aby znaleźć jakieś informacje o likantropii, która męczyła Remusa, ale oczywiście nie mogli o tym teraz wspomnieć.

         Swoją drogą pełnia już się zbliżała – kolejna wypadała za dwa dni, co oznaczało ponowne odwiedziny we Wrzeszczącej Chacie i Zakazanym Lesie.

         Po chwili pojawili się przy nich także Remus i Pedro. Ten drugi przybył do nich z nową zdobyczą – pod pachą trzymał książkę, na której grzbiecie widniał wykaligrafowany tytuł ,,Wojny i bitwy, czyli o destrukcyjnej waleczności mugoli”.

         – Obejrzeliście bibliotekę? – spytał James, na co Scarlette i Pedro pokiwali głowami. – No to ruszamy w dalszą drogę!

~~~~~~~~

                                                                                             

         Po pokazaniu Scarlette i Pedro lokalizacji różnych klas i łazienek, zgodnie uznali, że należy udać się do kuchni i coś przekąsić. Zanim się obejrzeli, na zwiedzaniu zleciały im trzy godziny, a że spędzili je dość produktywnie, ich żołądki zaczęły powoli domagać się jedzenia.

         Nie poprosili jednak skrzatów domowych o przyniesienie gotowego posiłku – Scarlette uznała, że ona sama przygotuje ciastka, jako że nie miała do tego okazji już od kilku tygodni, a zawsze sprawiało jej to przyjemność. Skrzaty przyniosły tylko potrzebne składniki i nawet znalazły jeden fartuszek.

         Pozostali, pogodzeni już, że niestety będą zmuszeni trochę poczekać, rozsiedli się na krzesłach przy wysokim stole, a raczej czymś w rodzaju barku.

         – Mam nadzieję, że to czekanie się opłaci – mruknął Syriusz cicho.

         Skrzaty jeszcze chwilę się przy nich kręciły, oferując im różnorodne przekąski, ale po chwili zniknęły w dalszej części kuchni niezadowolone z faktu, że nie mogły w niczym pomóc.

         – Na pewno – odparła optymistycznie Carla, przyglądając się Puchonce, która akurat wsypywała kakao do miski. – Może ci w czymś pomóc? – spytała trochę głośniej, aby dziewczyna ją usłyszała.

         Scarlette odwróciła się do niej powoli, marszcząc brwi w zamyśleniu. Widać było, że bije się z myślami i mocno się nad czymś zastanawia.

         – To mieszanie składników to trochę jak eliksiry... – westchnęła po chwili, chcąc podziękować za pomoc w delikatny sposób.

         – Carla, nie mieszaj się do pieczenia – nakazał stanowczo Syriusz, uśmiechając się złośliwie. – Nie chciałbym wylądować w skrzydle szpitalnym po zjedzeniu tych ciastek.

         – Nieśmieszne – rzuciła Blue, bo nie wpadła akurat na żadną błyskotliwą ripostę, ale oczy, w których tańczyły wesołe iskierki, zdawały się przeczyć jej wypowiedzi.

         Black zadowolony z wygranej rozpostarł się wygodniej na krześle, jednak mina mu zrzedła, kiedy spojrzał na Petera śmiejącego się z tej wymiany zdań. Musiał przyznać, że decyzja podjęta przez Carlę wcale go nie usatysfakcjonowała – sam nie potrafił wybaczyć Glizdogonowi i nie mógł zrozumieć, dlaczego Blue to zrobiła. Dla niego sprawa była prosta – Pettigrew nie przyszedł Carli z pomocą, opuścił ją w potrzebie, nie zachował się jak przyjaciel, więc z jakiej niby racji oni mieli się tak w stosunku do niego zachowywać?

         Musiał chyba zmierzyć Petera chłodnym i niechętnym wzrokiem, bo naraz chłopak umilkł i jakby trochę się skurczył. Black uśmiechnął się do siebie zadowolony.

         Dobrze wiedział, że byłby bardziej łaskawy w ocenie zachowania Pettigrew, gdyby ten opuścił inną osobę. Tymczasem była to Carla i właśnie ten fakt sprawił, że niechęć do Glizdogona wzrosła do tak wysokiego stopnia. Gdyby na miejscu Blue znalazła się choćby Lily, udałoby mu się jakoś tolerować jego towarzystwo – nie odnosiłby się w stosunku do niego z taką sympatią jak Evans czy Lupin, ale pewnie zachowałby rezerwę podobną do tej Jamesa. W zaistniałej sytuacji jednak nie potrafił.

         Poczuł, że ktoś przygląda mu się uporczywie. Podniósł wzrok, żeby spojrzeć prosto w oczy Carli. Gdyby teraz stwierdził, że jej spojrzenie było zimne, skłamałby. Lodowaty wzrok dziewczyny byłby w stanie zamrozić hogwarckie jezioro i to w środku lata, więc nic dziwnego, że po karku Syriusza przeszedł dreszcz.

         Chyba po raz pierwszy w życiu to on, a nie Blue, odwrócił wzrok wcześniej.

~~~~~~~~

        

         Nie minęło pół godziny, a Scarlette postawiła przed nimi talerz zapełniony babeczkami czekoladowymi z kawałkami pomarańczy. Musieli przyznać, że pachniało pięknie – aromat rozniósł się po całej kuchni już w trakcie pieczenia, skutecznie zaostrzając ich apetyty. Teraz więc, kiedy źródło tego wyśmienitego zapachu zostało podstawione im pod sam nos, rzucili się na nie, jakby nie jedli od co najmniej tygodnia.

         Scarlette patrzyła na to z uśmiechem, w duchu ciesząc się, że jej przyjaciołom tak smakuje. Dawno nie piekła, a dodatkowo tak mogła wynagrodzić im nieprzyjemności związane z Pokojem Życzeń. Na wspomnienie tamtego miejsca od razu dreszcz przeszedł po jej karku. Nie myśl o tym, nakazała sobie stanowczo w duchu, nie rozdrapuj starych ran.

         Spojrzała na rozweselone miny przyjaciół, żeby zapomnieć o tym, co zdarzyło się w białym salonie siedem lat temu. Żeby zapomnieć o swoich rodzicach, o stracie, jaką wtedy odniosła.

         Nie mogła o tym myśleć. Należało cieszyć się razem z przyjaciółmi i nie przejmować przeszłością. Nie powinna do niej wracać, skoro już raz udało się o niej zapomnieć.

         Czuła jednak, że rana została już na nowo otwarta, a jej samej nie starczy sił, żeby się ponownie zasklepiła. Zdawała sobie sprawę z faktu, że sama sobie z tym nie poradzi, że będzie musiała o wszystkim powiedzieć przyjaciołom.

         Ale nie teraz – w tym momencie byli zbyt szczęśliwi, nie chciała tego psuć. Nie chciała zniszczyć ich dobrych humorów opowieścią o białym salonie, który został oświetlony przez zielone promienie zaklęć.

        

~~~~~~~~

         Kiedy zjedli pyszne babeczki, wychwalili talent do pieczenia Scarlette, przemierzyli mroczne lochy wzdłuż i wszerz, przy okazji zahaczając o salę do eliksirów, i zwiedzili najróżniejsze dziedzińce, których pełno było w Hogwarcie, w końcu mogli wdrapać się krętymi schodami na Wieżę Astronomiczną i podziwiać z niej widoki, jakich nie dało się doświadczyć nigdzie indziej.

         Przed nimi rozciągały się zaśnieżone błonia, które teraz wyglądały, jakby osiadły na nich delikatne chmury – tymczasem była to gruba warstwa śniegu, w której mogliby zanurzyć się aż po kolana. Padało tylko dwie noce, ale biały puch już zdążył przykryć cały kraj, zamieniając wiecznie deszczową Anglię w krainę zimna i mrozu. Dalej widać było błyszczące, pokryte lodem jezioro, które teraz zachowało całkowitą ciszę, nie wprawiając ani jednej fali w ruch. Po ich lewej stronie rozpościerał się Zakazany Las, ciemna przestrzeń idealnie kontrastująca z bielą błoni. Teraz, w zimie, to miejsce wydawało się jeszcze bardziej mroczne i tajemnicze niż w lecie. Nie przeraziło to ani Carli, ani huncwotów, którzy przecież bywali tam przynajmniej raz na miesiąc, ale Blue zauważyła, że Scarlette nie mogła powstrzymać dreszczu, który przeszedł po jej plecach, kiedy tylko spojrzała na całkowicie czarną otchłań lasu.

         W sumie nie dziwiła się jej – Zakazany Las wyglądał na miejsce,  w którym w rzeczywistość mogły zamienić się wszystkie senne koszmary. Kiedy Blue była w jej wieku, właśnie tak o nim myślała – jej pogląd zmieniły dopiero wycieczki z huncwotami, podczas których uznała, że w sumie da się tam wytrzymać, o ile posiada się gryfońską odwagę i nie natknie się na żadne niebezpieczne i rządne krwi bestie.

         – Piękny widok, prawda? – spytała Scarlette i Pedro, odwracając się w ich stronę i opierając się plecami o barierkę.

         – Robi wrażenie – westchnęła dziewczyna, a Carla bardzo ucieszyła się, widząc, że humor dziewczyny się poprawił.

         – Niestety nie widać stąd boiska do Quidditcha, ale w sumie to nic straconego, bo zaraz tam pójdziemy – oświadczył James z uśmiechem. – Umiecie grać? – spytał, zwracając się do Puchonów.

         Pokiwali głowami na znak, że potrafią.

         – To będziecie mogli sobie pograć z Jamesem i Syriuszem! – wykrzyknęła Carla podekscytowana. – Oni też potrafią grać i to świetnie! To prawdziwe gwiazdy Quidditcha!
         – W końcu to przyznałaś! – Syriusz triumfująco wycelował palcem w Blue. Na jego ustach błądził uśmiech, a Carli przeszło przez myśl, że gdyby uśmiechnął się właśnie w taki sposób do niektórych swoich znajomych z żeńskiej części społeczeństwa Hogwartu, te pewnie zeszłyby z tego świata na zawał. Jej to na szczęście nie groziło. – Odkąd się poznaliśmy próbowałaś mi wmówić, że nie potrafię latać. W końcu powiedziałaś, co tak naprawdę myślisz!

         – Nie chciałam po prostu, żebyś się poczuł gorszy przy Scarlette i Pedro, ale skoro tak ci się to nie podoba, mogę powiedzieć całą prawdę. – Założyła ręce na piersi.

         Black już przygotowywał się do odpowiedzi, ale przerwał mu zimny wiatr, który wstrząsnął ich włosami. Zadrżeli – w końcu była zima, a oni wyszli na mróz bez żadnych kurtek czy szali.

         – Wracamy? – spytała Lily, która chyba jako jedyna przejęła się faktem, że mogli się przeziębić, i nie czekając na odpowiedź przeszła na schodki prowadzące do wnętrza zamku.

         Wzruszyli ramionami, podążając za nią.

         Zanim jednak Carla zdążyła się zanurzyć w ciepłym zamku, usłyszała przy swoim uchu szept Syriusza:

       – I tak wszyscy dobrze wiedzą, że podoba ci się moja gra.

       Był on tak niespodziewany, że aż zatrzymała z zaskoczenia.

       Chłopak pochylał się nad nią, zajmując całą przestrzeń wokół niej. Stał bardzo blisko – czuła jego ciepły oddech na swojej twarzy, a zadzierając głowę do góry, mogła bez problemu zajrzeć mu w oczy, z których bił wdzięk charakterystyczny dla arystokratów. Początkowo wydawało jej się, że przepełnia je tylko kpina, ale gdzieś za tą zasłoną pogardy dostrzegła też wesołe iskierki, które pojawiały się tylko w obecności przyjaciół. Dobrze znała to spojrzenie, widziała je już wiele razy, więc dlaczego dopiero teraz tak ją zafascynowało?

      Potrząsnęła głową, wyrzucając z niej niechciane myśli i założyła ręce na piersi.

     – Gdybym nie uważała, że świetnie grasz, raczej nie wrzeszczałabym na trybunach jak opętana za każdym razem, kiedy zdobywasz punkty, prawda? – Uśmiechnęła się do niego i pozostawiając go w osłupieniu, podążyła za resztą przyjaciół.

      Później jeszcze długo zastanawiała się, dlaczego z jej ust wypłynęły akurat takie słowa, skoro w głowie miała przygotowaną świetną ripostę, ale nawet po najbardziej rozpaczliwych próbach, nie udało jej się znaleźć żadnego satysfakcjonującego powodu.

~~~~~~~~

         Nadal stojąc w przejściu między schodami a wieżą astronomiczną, zastanawiał się, dlaczego Carla wypowiedziała właśnie takie słowa. Znał ją przecież już od ponad czterech lat, co więcej mianował się jej najlepszym przyjacielem, więc wiedział o niej wystarczająco dużo, aby stwierdzić, że Blue w trakcie droczenia się z nim nigdy nie oświadczyłaby, że mógłby być w czymkolwiek dobry. Tymczasem teraz przyznała, że w Quidditcha gra po prostu świetnie i do tego bardzo się jej to podoba.

         Musiał przyznać, że bardzo go to zadowoliło i dowartościowało, choć nie zmieniało faktu, że było to po prostu niewiarygodne i całkiem do Carli niepasujące.

         Do tej pory słyszał głosy swoich przyjaciół, którzy oddalali się w stronę dormitoriów, aby ubrać się w coś ciepłego i móc wyjść na boisko do Quidditcha – teraz jednak ich rozmowy i śmiechy całkiem ucichły, co wyrwało go z chwilowego zamyślenia. Chcąc ich dogonić, zszedł po schodach i szybkim krokiem zaczął przemierzać korytarz.

         Co mogło kierować wtedy Carlą? – to pytanie dręczyło go, kiedy mijał rozmawiające ze sobą obrazy, usilnie starając się znaleźć na nie odpowiedź, ale po odrzuceniu możliwości, że Blue ma po prostu okres, co prowadziłoby do wahań emocjonalnych i wyjątkowo dziwnych zachowań, przyznał, że jego starania spełzły na niczym.

         Przystanął na chwilę, ponieważ rozwidlenie dróg zmusiło go do poświęcenia odrobiny swojej uwagi na otoczenie. Prawie od razu poznał miejsce, w którym się aktualnie znajdował, i już chciał ruszyć korytarzem w prawo, kiedy ze swojej lewej strony usłyszał jakieś piskliwe głosy. Nie były one zbyt donośne, ale cisza, która panowała w zamku, pozwoliła mu stwierdzić, że głosiki nie należały do kilku osób – raczej należało liczyć je w dziesiątkach.

         Zaciekawiony, czym mogłoby być źródło tych tajemniczych dźwięków, udał się w stronę, z której pochodziły. Nie musiał długo maszerować – po chwili natrafił na odrapane drzwi jednej ze starych i nieużywanych już klas. Otworzył je na oścież, a jego oczom ukazało się małe pomieszczenie, w którym nie znajdowało się nic oprócz małego, drewnianego stolika i niezbyt dużej klatki pełnej małych, niebieskich stworzonek. Syriusz rozpoznał w nich chochliki kornwalijskie, które charakteryzowały się dość dużą tendencją do rozrabiania i irytowania ludzi.

         Założył ręce na piersi, przyglądając im się w zamyśleniu, a po chwili na jego twarzy pojawił się chytry uśmiech, który nie mógł zwiastować nic dobrego.

~~~~~~~~

         Witam wszystkich serdecznie w ten wyjątkowy dzień, jakim jest DZIEŃ DZIECKA...

         A nie... Spóźniłam się xd Planowałam ten rozdział dodać wczoraj, ale nie wyszło i jest dzisiaj. A to i tak rekord. W końcu między ostatnimi rozdziałami były miesięczne przerwy, tymczasem dzisiaj mija jedenasty albo dwunasty dzień od ostatniego posta!

         Jesteście ze mnie dumni, prawda?

         Mimo że Dzień Dziecka był wczoraj i tak życzę wszystkim niepełnoletnim i tym, którzy nadal się dziećmi czują, wszystkiego najlepszego :)

         Boże Ciało dało mi trochę wolnego, więc udało mi się uporać z rozdziałem w miarę szybko. Mam nadzieję, że wam się spodobał, bo trochę nad nim siedziałam i starałam się, aby był jak najlepszy. 

         Poza tym przekonaliście mnie, żeby było trochę cariusa, no to jest. Subtelny, owszem, ale takie lubię najbardziej :) Oby was także zadowolił :)

         Kolejny rozdział niestety nie pojawi się tak szybko, ponieważ wyjeżdżam i nie będę miała dostępu do laptopa i internetu. 

         To by chyba było wszystko... 

         Komentujcie, piszcie, co wam w głowach siedzi i oceniajcie!

         Pozdrowionka,

         Bianka!